"Every season has an end"....

Παρόλο που ανακοινώθηκε δελτίο έκτακτων καιρικών φαινομένων τις επόμενες ώρες και παρόλη τη συννεφιά (Θεσσαλονίκη άλλωστε) σήμερα ο αέρας είναι ανοιξιάτικος.Θυμάστε που έλεγα πότε θα 'ρθει η άνοιξη;Κάτι γίνεται επιτέλους!
Μ'αρέσει η εναλλαγή των εποχών,είναι κάτι μαγικό..Και η αλλαγή από χειμώνα σε άνοιξη είναι η πιο συναρπαστική.Αρώματα και χρώματα μου'ρχονται ήδη στη μύτη και τα μάτια.Ξυπνάει η φύση κι εμείς μαζί της από το λήθαργο και την εσωστρέφεια του χειμώνα.Έχω την τάση να συνδέω την κάθε εποχή και με συγκεκριμένα τραγούδια.Διάλεξα λοιπόν ένα "ανοιξιάτικο",το έντυσα με εικόνες και σας το παρουσιάζω!Και όπως λέει.."Every season has an end"....

There Is An End - The Greenhornes 

 

Ο Έρωτας και η Τρέλα

Απόψε έχω όρεξη για παραμύθι,ας ταξιδέψουμε μέχρι το μακρινό Περού λοιπόν...
                                                 Ο Έρωτας και η Τρέλα
Μιά μέρα συγκεντρώθηκαν σε κάποιο μέρος της γης όλα τα συναισθήματα και οι αξίες του ανθρώπου.
Η Τρέλα αφού συστήθηκε 3 φορές στην  Ανία της πρότεινε να παίξουν κρυφτό.
Το Ενδιαφέρον σήκωσε το φρύδι και περίμενε να ακούσει, ενώ  η Περιέργεια χωρίς να μπορεί να κρατηθεί ρώτησε: "Τί είναι το κρυφτό;"
O Ενθουσιασμός άρχισε να χορεύει παρέα με την Ευφορία.
Η Χαρά άρχισε να πηδάει πάνω κάτω για να καταφέρει να πείσει το Δίλημμα και την Απάθεια -την οποία δεν την ενδιέφερε ποτέ τίποτα-να παίξουν όλοι μαζί.
Υπήρχαν όμως  πολλοί που δεν ήθελαν να παίξουν.
Η Αλήθεια δεν ήθελε να παίξει γιατί ήξερε πως κάποια στιγμή θα την αποκάλυπταν.
Η Υπεροψία έβρισκε το παιχνίδι χαζό και η Δειλία δεν ήθελε να ρισκάρει.
Ενα, δύο , τρία, άρχισε να μετρά η Τρέλα.
Η πρώτη που κρύφτηκε ήταν η Τεμπελιά. Βαριόταν, οπότε κρύφτηκε στον πρώτο βράχο που συνάντησε.
Η Πίστη πέταξε στους ουρανούς, ενώ  η Ζήλια κρύφτηκε στη σκιά του Θριάμβου (ο Θρίαμβος κατάφερε με την αξία του να σκαρφαλώσει στο πιο ψηλό βουνό).
Η Γενναιοδωρία δεν ήξερε που να κρυφτεί. Κάθε μέρος που έβρισκε της φαινόταν υπέροχο για να κρυφτεί κάποιος φίλος της, οπότε το παραχωρούσε. Έτσι κρύφτηκε σε μια ηλιαχτίδα.
Ο Εγωϊσμός αντιθέτως βρήκε αμέσως κρυψώνα. Ένα  καλά κρυμμένο και βολικό μέρος μόνο γι' αυτόν.
Το Ψέμα πήγε και κρύφτηκε στον πάτο του Ωκεανού. Το Πάθος και ο Πόθος κρύφτηκαν σε ένα ηφαίστειο.
Ο Έρωτας δεν είχε βρει ακόμα μέρος να κρυφτεί.  Όλες οι κρυψώνες ήταν πιασμένες. Τελικά βρήκε έναν θάμνο από τριαντάφυλλα και κρύφτηκε εκεί.
"999....1000",  μέτρησε η Τρέλα κι άρχισε να ψάχνει.
Πρώτη βρήκε την Τεμπελιά που δεν είχε κρυφτεί και πολυ μακριά. Μετά βρήκε την Πίστη που μίλαγε στον ουρανό με το Θεό. Ένιωσε το "ρυθμό" του Πόθου και του Πάθους στο βάθος του ηφαιστείου και αφού βρήκε τη Ζήλεια δεν ήταν καθόλου δύσκολο να βρει και το Θρίαμβο. Ανακάλυψε πολύ εύκολα το Δίλημμα που δεν είχε αποφασίσει ακόμα που να κρυφτεί, και σιγά σιγά τους βρήκε όλους εκτός από τον Έρωτα.
Η Τρέλα έψαξε παντού, πάνω σε κάθε δέντρο, κάτω από κάθε  πέτρα, σε κάθε κορυφή βουνού, μα τίποτα. Ήταν έτοιμη να τα παρατήσει. Κάθισε λοιπόν δίπλα σε ένα θάμνο από τριαντάφυλλα κι άρχισε να τον κουνάει νευρικά -Τρέλα ήταν ότι ήθελε έκανε-ώσπου άκουσε ένα βογγητό πόνου.
Ήταν ο Έρωτας. Τα αγκάθια από τα τριαντάφυλλα του είχαν πληγώσει τα μάτια.
Η Τρέλα στεναχωρήθηκε πολύ. Έκλαιγε και προσπαθούσε να βρει τρόπο να επανορθώσει.
Ήταν όμως αργά. Ο Έρωτας είχε τυφλωθεί. "Άσε με να σε βοηθήσω...να γίνω οδηγός σου", εκλιπαρούσε η Τρέλα για να εξιλεωθεί.
Έτσι κι έγινε.
Από τότε ο Έρωτας είναι τυφλός και τον συνοδεύει η πάντα η Τρέλα !!! 

Ο μύθος του Ηφαίστου

Καλησπέρα!
Σήμερα σας γράφω από το όμορφο νησί της Λήμνου και πολύ χαίρομαι γι'αυτό!!
Με την ευκαιρία ας θυμηθούμε έναν μύθο του νησιού που σχετίζεται με το θεό Ήφαιστο:
 Ο Ήφαιστος, ένας από τους δώδεκα θεούς του Ολύμπου, ήταν γιος του Δία και της Ήρας και θεός της φωτιάς και της μεταλλουργίας. Όταν βρέθηκε κάποτε μπροστά σε καυγά των γονέων του, έτρεξε να προστατεύσει την μητέρα του. Τότε ο Δίας τον άρπαξε από το πόδι και τον  πέταξε από το κατώφλι του Ολύμπου. Αφού στριφογύριζε στον ουρανό μία ολόκληρη ημέρα, κατά το ηλιοβασίλεμα έπεσε στη Λήμνο, κοντά στο Μόσυχλο και έμεινε κουτσός στο ένα του πόδι. Οι κάτοικοι του νησιού Σίντιες, τον δέχτηκαν με προθυμία και του γιάτρεψαν το πόδι με Λημνία γη. Ο Θεός μετέφερε τα εργαστήρια του από τον Όλυμπο στη Λήμνο και δίδαξε στους κατοίκους την τέχνη της μεταλλουργίας.
Το πέσιμο του Ηφαίστου στη Λήμνο συμβολίζει τον κεραυνό, από τον οποίο όπως λένε οι παλιότεροι άναψε και η πρώτη φωτιά στο νησί. Επίσης μας δείχνει ότι ο Ήφαιστος ήταν ο θεός που λάτρεψαν περισσότερο οι Σίντιες, γι' αυτό το λόγο και ονόμασαν την πόλη τους Ηφαιστεία. Εξαιτίας αυτού του μύθου, η Λήμνος θεωρείται το νησί του Ηφαίστου!

Δώστης κλώτσο να γυρίσει παραμύθι ν' αρχινίσει!

Σήμερα θα ξεκινήσουμε μια νέα περιπλάνηση με άρωμα ονείρου..
Στο μαγικό κόσμο των παραμυθιών!
Επειδή, όπως είπε κι ο Χανς Κρίστιαν Άντερσεν : "Η ζωή κάθε ανθρώπου είναι ένα παραμύθι γραμμένο από το χέρι του Θεού".

Ξεκινάμε λοιπόν με ένα παραμύθι που διάβαζα μικρή σε ένα ωραίο βιβλίο που είχα,ένα παραμύθι από την Αφρική:

Ο ΄Ηλιος και το Νερό

Από τη Νιγηρία

Πριν από πολλά πολλά χρόνια, ο Ηλιος και το Νερό ήταν καλοί φίλοι και κατοικούσαν στη γη. Ο Ηλιος περνούσε πολύ συχνά από το σπίτι του Νερού, αλλά το Νερό ποτέ δεν επισκεπτόταν τον Ηλιο. Μια μέρα, λέει ο Ηλιος στο Νερό: «Καλέ μου φίλε, έχω ένα παράπονο. Γιατί ποτέ δεν περνάς από το σπίτι μου να μου πεις μια καλημέρα;» «Α, φίλε μου», απάντησε το νερό, «το σπίτι σου είναι πολύ μικρό. Αν έρθω να σε επισκεφτώ με τη συνοδεία μου, εσύ πρέπει να βγεις απ' το παράθυρο, για να χωρέσουμε. Αν θέλεις να σε επισκεφθώ, πρέπει να χτίσεις ένα λαμπρό παλάτι. Σε προειδοποιώ, όμως: να είναι πελώριο, γιατί η συνοδεία μου είναι πραγματικά πολύ μεγάλη».

Ο Ηλιος υποσχέθηκε να χτίσει ένα πελώριο παλάτι, κι αμέσως γύρισε σπίτι του στη γυναίκα του, τη Σελήνη. «Πρέπει να χτίσουμε ένα τεράστιο παλάτι για τον φίλο μας το Νερό», είπε στη Σελήνη. «Δεν μπορούμε να το δεχτούμε εδώ μέσα. Εμπρός, αρχίζουμε το χτίσιμο».

Πέρασε καιρός ώσπου να τελειώσουν, κι όταν πια είχε μπει και το τελευταίο κεραμίδι, όταν είχε φυτευτεί και το τελευταίο λουλούδι, ο Ηλιος κάλεσε το Νερό να έρθει να τον επισκεφτεί.

Οταν έφτασε στην πόρτα, το Νερό φώναξε στον Ηλιο: «Ηλιε, φίλε μου, είσαι σίγουρος ότι μπορώ να μπω;» κι εκείνος απάντησε «Μα ναι, φίλε μου! Εχτισα για σένα ένα πελώριο παλάτι. Πέρασε μέσα».

Και τότε το Νερό άρχισε να ρέει μέσα στο παλάτι, και το συνόδευαν τα ψάρια κι όλα τα πλάσματα της θάλασσας, των ποταμών και των λιμνών. Ανέβαινε το νερό, κι έφτασε τον Ηλιο ώς το γόνατο. Τότε, τον ξαναρώτησε: «Ηλιε, φίλε μου, είσαι σίγουρος ότι μπορώ να μπω;» «Ναι, φίλε μου», απάντησε ο Ηλιος και το Νερό συνέχισε να ρέει μέσα στο παλάτι. Οταν πια είχε φτάσει τον Ηλιο ώς τον ώμο, το Νερό ξαναρώτησε: «Ηλιε, φίλε μου, χωράει κι άλλους δικούς μου το παλάτι σου;» Ο Ηλιος και η Σελήνη, μη θέλοντας να δυσαρεστήσουν τον καλεσμένο τους, απάντησαν και πάλι «Ναι». Και τότε το Νερό πλημμύρισε το παλάτι, αναγκάζοντας τον Ηλιο και τη Σελήνη να σκαρφαλώσουν στη στέγη για να μην πνιγούν.

Για τελευταία φορά, ρώτησε το Νερό: «Ηλιε, φίλε μου, μήπως πρέπει να σταματήσουν να έρχονται οι δικοί μου;» Ομως ο Ηλιος και η Σελήνη δεν μπορούσαν πια να απαντήσουν. Το Νερό είχε πλημμυρίσει τα πάντα και το ζευγάρι είχε εγκαταλείψει τη στέγη και είχε γαντζωθεί από ένα σύννεφο για να γλιτώσει. Κι έτσι, ποτέ ξανά δεν κατέβηκαν στη Γη ο Ηλιος και η Σελήνη και μέχρι σήμερα ζουν ευτυχισμένοι -και στεγνοί- ψηλά στον ουρανό.

Το ψωμί ψωμάκι!!

Κι επειδή απ'ότι φαίνεται θα πούμε το ψωμί ψωμάκι,τί θα λέγατε να μάθουμε λίγα πράγματα για την ιστορία αυτής της πολύτιμης τροφής;

                              
Το ψωμί άρχισε να παρασκευάζεται στην αρχαία Αίγυπτο. Από την αρχή της ζωής στον πλανήτη μας, οι άνθρωποι έτρωγαν ωμούς τους δημητριακούς καρπούς και πολύ αργότερα έμαθαν να τους καβουρδίζουν. Αργότερα έμαθαν να φτιάχνουν χυλούς με αλεύρι και νερό τους οποίους έψηναν απευθείας στη φωτιά, ώσπου σήμερα το ψωμί έχει πάρει την γνώριμη όψη και γεύση.

Mε μεγάλη ποικιλία σε τύπους αλεύρου αλλά και διαφορετικής κατασκευής του, οι αρχαίοι πρόγονοί μας είχαν «γαστρονομική» επαφή με το ψωμί, κάθε ώρα της ημέρας, για κάθε περίσταση και κάθε γούστο. Ξεκινώντας το πρωινό «ακράτισμα» (ψωμί βουτηγμένο σε γνήσιο κρασί), ακολουθούσε μια μεγάλη σειρά από αρτοσκευάσματα που ήταν η βάση όλων των γευμάτων της ημέρας, καθώς και ένα πλήθος αρχαίων γλυκισμάτων με βάση το αλεύρι.

Tο αρχαίο ελληνικό ψωμί συνοδευόμενο από ωμά λαχανικά ή μαγειρεμένα που ονομάζονταν «όψος» ήταν ακόμη μια γευστική συνήθεια της ημέρας. Πολλά από αυτά τα άλευρα ήταν φτιαγμένα όπως τα σημερινά ζυμαρικά, όπως η «μάζα» (σούπα με διάφορα άλευρα και λαχανικά).

Eπίσης, υπάρχουν αναφορές και σε «αρχαία» άλευρα, που θυμίζουν τις σημερινές πίτες (φύλλα από ζύμη με κρέας που αποκαλούνταν «αρτοκρέατα»). H γνώση και η παράδοση της κατασκευής του ψωμιού των αρχαίων ελλήνων πέρασε και στους ρωμαίους κατακτητές, που διαδέχθηκαν και λάτρεψαν αυτή τη γευστική «τέχνη».

            Το ψωμί στη λαϊκή παράδοση 

ΚΑΤΩ ΙΤΑΛΙΑ

Μια πολύ ενδιαφέρουσα ιστορία για την ιστορία του ψωμιού λέγεται μέχρι σήμερα στην Κάτω Ιταλία, στην περιοχή της Καλαβρίας.

«Κάποτε οι γυναίκες έφτιαχναν ψωμί καθημερινά αλλά το ψωμί αυτό δεν ήταν ωραία φουσκωμένο, όπως είναι σήμερα. Μόνο μια γυναίκα η Σίβυλλα έφτιαχνε το καλύτερο ψωμί αλλά φυσικά δεν έλεγε σε κανέναν το μυστικό της. Κάποτε η Παναγία, επειδή λυπήθηκε τις άλλες γυναίκες, επισκέφτηκε τη Σίβυλλα στο σπίτι της την ώρα που εκείνη ζύμωνε το ψωμί της ημέρας. Προσεκτικά, κατά τη διάρκεια της κουβέντας τους, πήρε ένα μικρό κομμάτι από το ζυμάρι και το έκρυψε ανάμεσα στις πτυχές των ρούχων της. Γρήγορα το πήγε στις άλλες γυναίκες, οι οποίες το χρησιμοποίησαν ως μαγιά και από τότε όλες οι γυναίκες έφτιαχναν ωραία φουσκωμένο ψωμί.

Το ψωμί από τότε θεωρείται δώρο της Παναγίας και κανένας δεν αρνείται προζύμι σε κανέναν, ακόμα και σε κάποιον που δεν  θεωρείται φίλος. Οι γυναίκες έχουν πάντοτε στο σπίτι τους φυλαγμένο λίγο ζυμάρι από το ψωμί της ημέρας για την περίπτωση που κάποιος χτυπήσει την πόρτα τους για να ζητήσει».

Μέχρι και σήμερα στην περιοχή της Καλαβρίας το ψωμί θεωρείται δώρο Θεού και κανένας δεν το αρνείται σε οποίον το ζητήσει και όσες γυναίκες ζυμώνουν κρατούν πάντοτε ένα κομμάτι από τη ζύμη σε ανάμνηση της δωρεάς αυτής.    (από http://users.sch.gr/ikomninou/eTwinning)

Εγώ θα σ'αγαπώ και μη σε νοιάζει

Να 'μαι πάλι!Σας έλειψα;
Μετά τα δυσάρεστα που με βρήκαν,επανήλθα και για να πάρω πάλι φόρα και δύναμη θα σας αφιερώσω ένα γλυκό τραγούδι: