Καλές Γιορτές !!

Μουσικές του δρόμου

Ένα αγαπημένο τραγούδι από μουσικούς του δρόμου σ'ένα βίντεο που τράβηξα στην Πόλη πριν περίπου δυο χρόνια..
Δεν ξέρω πως λέγεται, δυστυχώς δεν πήρα το cd που πουλούσαν τα παιδιά, δεν το σκέφτηκα εκείνη την ώρα.
Ευτυχώς μου έμεινε αυτό το βίντεο να το βάζω και να χαίρομαι..

Στον Υφαντόκοσμο αν μπεις πράγματα θαυμάσια θα δεις...

Απόψε θα σας παρουσιάσω μία αγαπημένη καλλιτέχνιδα που, ως άλλο ένα ελληνικό παράδοξο, είναι ίσως περισσότερο γνωστή στο εξωτερικό απ'ότι στη χώρα μας, όπου πολλοί την γνωρίζουν κυρίως από τη συμμετοχή της στη διάσημη "Λιλιπούπολη".
Μία πολίτης του κόσμου, με συμμετοχές σε πάμπολλά διεθνή φεστιβάλ και πολλές διακρίσεις, η Κρίστη Στασινοπούλου έχει την ικανότητα να μας "ταξιδεύει" με τα τραγούδια της.
Είναι πιστεύω από τους ανθρώπους που έχουν τη "μαγεία" μέσα τους και μέσω της τέχνης τους μπορούν και μας τη μεταδίδουν....Δε θα παραθέσω βιογραφικά στοιχεία και πολλές λεπτομέρειες, απλώς να σας τσιγκλίσω λίγο θέλησα για να ψάξετε περισσότερα μόνοι σας και να ανακαλύψετε αυτή τη σημαντική καλλιτέχνιδα....

Ένα χρυσοστόλιστο χαλί όλο κεντήματα
Μου έφερε ένας φίλος από την ανατολή
Γυάλιζαν παράξενα τα κρόσια και τα νήματα
Με μια γοητεία μυστική...

Έτσι όπως το χάζευα μια νύχτα με πανσέληνο
Άνοιξαν τα υφάδια του μια πόρτα κρυφή
Σαν κλωστούλα τρύπωσα στα μεταξένια χρώματα
Βρέθηκα σε χώρα μαγική...

Στον Υφαντόκοσμο αν μπεις
Πράγματα θαυμάσια θα δεις
Και σαν την Αλίκη μες στη Χώρα των Θαυμάτων
Γλυκά θα περιπλανηθείς!

Στον Υφαντόκοσμο αν μπεις
Δύσκολα την έξοδο θα βρεις
Και χωρίς το μίτο της Αριάδνης, στο λαβύρινθο
Για πάντα θα παγιδευτείς!

Μες στο χρυσοστόλιστο χαλί με τα κεντήματα
Ήλιοι λαμπεροί σε μάθανε με φως
Θάλασσες σε πνίγουν μες στα χρυσαφένια κύματα
Κι όλο σου γελάει ο Θεός...

Κένταυροι, μονόκεροι, γοργόνες και νεράϊδες
Ότι φανταστείς εδώ είναι αληθινό
Όνειρα που υφαίνονται σε αργαλειό ουράνιο
Μέσα στο δικό σου το μυαλό...

Στον Υφαντόκοσμο αν μπεις
Πράγματα θαυμάσια θα δεις
Και σαν την Αλίκη μες στη Χώρα των Θαυμάτων
Γλυκά θα περιπλανηθείς!

Στον Υφαντόκοσμο αν μπεις
Δύσκολα την έξοδο θα βρεις
Και χωρίς το μίτο της Αριάδνης, στο λαβύρινθο
Για πάντα θα παγιδευτείς!

Η ιστορία του γραπτού λόγου

Τον τελευταίο καιρό σα να έχω παραμελήσει το αγαπημένο μου 'Αρωμα Ονείρου..
Πολλές οι ασχολίες της καθημερινότητας, άλλοτε ευχάριστες κι άλλοτε αδιάφορες..πάντα όμως προσπαθώ να τις "πασπαλίζω" με λίγη μαγεία και σας προτείνω να κάνετε το ίδιο..
Σήμερα βρήκα ένα ωραίο κείμενο για την ιστορία του γραπτού λόγου από το site του 49ου Γυμνασίου Αθηνών και σας το παραθέτω...Εσάς ποιο είναι το αγαπημένο σας βιβλίο;;Το δικό μου φαίνεται πιστεύω από τον τίτλο του blog μου!

Οι πρόγονοι των σημερινών βιβλίων ήταν πήλινες πλάκες πάνω στις οποίες έγραφαν χρησιμοποιώντας ένα είδος γραφίδας. Οι πλάκες αυτές χρησιμοποιήθηκαν από τους Σουμέριους, τους Βαβυλώνιους και άλλους λαούς της Μεσοποταμίας. Χιλιάδες τέτοιες πήλινες πλάκες ανακαλύφθηκαν στη Μεσοποταμία στο μέρος που κάποτε άκμαζε το βασίλειο των Σουμερίων. Είναι τα αρχαιότερα γραπτά κείμενα που ξέρουμε. Οι περισσότερες από αυτές τις  πλάκες περιέχουν σε σφηνοειδή γραφή, εμπορικές συναλλαγές, δικαστικές αποφάσεις, ευρετήρια και αναφορές σε εκατοντάδες ονόματα ανθρώπων αλλά και θεοτήτων. Ένα ποσοστό των πλακών όμως περιέχει ύμνους, μύθους, λογοτεχνικά και θρησκευτικά κείμενα. Το πιο γνωστό από τα κείμενα των πλακών αυτών είναι το αρχαιότερο έπος που ξέρουμε "Το έπος του Γκιλγκαμές". Οι πήλινες πλάκες αν και είναι σχεδόν απρόσβλητες από το πέρασμα του χρόνου και φυσικές καταστροφές όπως η φωτιά δεν ήταν και το βολικότερο μέσο καταγραφής πληροφοριών όπως κάποιος εύκολα μπορεί να συμπεράνει.
     Η επόμενη εξέλιξη στην ιστορία της καταγραφής του λόγου ήταν οι πάπυροι που χρησιμοποιήθηκαν από τους αρχαίους Αιγυπτίους, Έλληνες και Ρωμαίους. Ο πάπυρος είναι ένα υλικό που μοιάζει με χαρτί και προέρχεται από το ομώνυμο φυτό που μεγαλώνει στις όχθες του Νείλου. Τα "βιβλία" από πάπυρο ήταν φτιαγμένα σε μορφή ρολού, το μήκος του οποίου έφτανε μερικές φορές και τα 40 μέτρα!! Τα γραπτά διασήμων συγγραφέων της αρχαιότητας γράφτηκαν σε ρολούς από πάπυρο και η δημιουργία των αντιγράφων γινόταν χειρόγραφα από επαγγελματίες αντιγραφείς. Διάσημες βιβλιοθήκες με χιλιάδες αντίγραφα δημιουργήθηκαν με αυτόν τον τρόπο, όπως η βιβλιοθήκη των Αθηνών, της Ρώμης και, η πιο διάσημη απ' όλες, η Βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας. Βέβαια επειδή η αντιγραφή γινόταν με το χέρι η όλη διαδικασία ήταν ακριβή και αργή και ο αριθμός των αντιτύπων κάθε έργου ήταν πολύ περιορισμένος. Ο πάπυρος πάλι ενώ σαν υλικό ήταν εύκολο να παραχθεί, ήταν φθηνός και αποτελούσε μια εξαιρετική επιφάνεια γραφής, είχε κάποια σημαντικά προβλήματα αντοχής στο χρόνο και στην υγρασία. Σε υγρά κλίματα η αντοχή του δεν ξεπερνούσε τα εκατό χρόνια και συχνά ήταν πολύ μικρότερη. Αυτό σε συνδυασμό με την αδυναμία παραγωγής πολλών αντιτύπων αλλά και του γεγονότος ότι το φυτό πάπυρος δεν φύτρωνε σε πολλά μέρη του αρχαίου κόσμου, οδήγησε στην υιοθέτηση ενός άλλου υλικού ως μέσου καταγραφής του λόγου. 
    Το νέο υλικό ήταν η περγαμηνή, η οποία χρησιμοποιήθηκε κυρίως από τους Εβραίους και τους Πέρσες στην αρχή. Η περγαμηνή ήταν φτιαγμένη από επεξεργασμένα δέρματα ζώων και είχε εξαιρετική αντοχή στο χρόνο. Η μέθοδος παραγωγής της τελειοποιήθηκε από τον Ευμένη, βασιλιά της Περγάμου τον 2ο αιώνα προ Χριστού.
    Με την πάροδο των αιώνων και συγκεκριμένα από τον 4ο αιώνα μ.Χ το σχήμα του κυλινδρικού "βιβλίου" εγκαταλείπεται σιγά σιγά και κάνει την εμφάνισή του ο κώδικας (codex), ο οποίος αποτελείται από φύλλα παπύρου ή περγαμηνής διπλωμένα στη μέση και ραμμένα σε ξύλινες πλάκες. Πάρα πολλά χειρόγραφα βιβλία της αρχαιότητας ήταν φτιαγμένα με αυτό τον τρόπο. 
Μεσαιωνικά βιβλία
Κατά τη μεσαιωνική εποχή στην Ευρώπη (5ος με 15ος αιώνας μ.Χ.), τα βιβλία εξακολούθησαν να αναπαράγονται χειρόγραφα, κυρίως σε μοναστήρια. Τα κείμενα ήταν κυρίως θρησκευτικού περιεχομένου αλλά υπήρξαν και αντιγραφές κάποιων κλασσικών αρχαίων έργων που με αυτό τον τρόπο διασώθηκαν μέχρι της μέρες μας. Τα μεσαιωνικά χειρόγραφα βιβλία χαρακτηρίζονται από την εντυπωσιακή λεπτομέρεια των εικονογραφήσεων καθώς και από την καλλιγραφική δεινότητα των αντιγραφέων οι οποίοι είχαν εξελίξει την αντιγραφή και εικονογράφηση με το χέρι των βιβλίων σε πραγματική τέχνη. Τα βιβλία προφανώς εξακολουθούσαν να είναι ελάχιστα και πανάκριβα. Βιβλιοθήκες είχαν μόνο κάποια μοναστήρια και άνθρωποι με υψηλά εισοδήματα.
Τυπωμένα βιβλία
Τα πρώτα τυπωμένα βιβλία εμφανίστηκαν στην Κίνα τον 6ο αιώνα μ.Χ. Το πρώτο βιβλίο το οποίο είναι γνωστό το ότι έχει τυπωθεί με ξύλινα στοιχεία είναι μια Κινέζικη έκδοση ενός βουδιστικού κειμένου το 868 μ.Χ. Το Τιπιτάκα, ένα άλλο βουδιστικό κείμενο το οποίο είναι πάνω από 130.000 σελίδες τυπώθηκε μεταξύ του 972 και του 983 μ.Χ. Οι Κινέζοι επινόησαν τα κινητά ξύλινα τυπογραφικά στοιχεία γύρω στον 11ο αιώνα μ.Χ. αλλά μιας και η Κινέζικη γλώσσα δεν έχει το περιορισμένο σε αριθμό γραμμάτων αλφάβητο των ευρωπαϊκών γλωσσών, η εφεύρεση αυτή δεν γνώρισε εφαρμογή μεγάλης κλίμακας 
Στην Ευρώπη η εκτύπωση βιβλίων χρησιμοποιώντας ξύλινα στοιχεία άρχισε γύρω στο 14ο αιώνα με γνώση που αποκτήθηκε από την επαφή με τους ανατολικούς λαούς. Τα πρώτα τέτοια βιβλία ήταν θρησκευτικού κυρίως περιεχομένου με ελάχιστο κείμενο αλλά πλούσια εικονογράφηση.
Κατά την Αναγέννηση, δύο ήταν οι ανακαλύψεις που έδωσαν ώθηση στη μαζική παραγωγή του τυπωμένου πια βιβλίου. Η μια ήταν το χαρτί, του οποίου η γνώση για την παραγωγή αποκτήθηκε από τον Ισλαμικό κόσμο ο οποίος με τη σειρά του το είχε πάρει από τους Κινέζους, και η άλλη τα κινητά μεταλλικά τυπογραφικά στοιχεία. Αυτή η τελευταία επινόηση αποδίδεται στο Γερμανό τυπογράφο Γιοχάνες Γκούτενμπεργκ, αν και πολλοί άλλοι Γάλλοι, Ολλανδοί, και Ιταλοί τυπογράφοι διεκδίκησαν την πατρότητα αυτής της εφεύρεσης. Το θέμα είναι ότι από το 1450 έως το 1456, η τυπογραφία γνώρισε μια αλματώδη εξέλιξη και έγινε ξαφνικά δυνατή η αναπαραγωγή ενός βιβλίου σε μεγάλους αριθμούς και με χαμηλό κόστος. Η "επανάστασή της τυπογραφίας" ήταν πλέον γεγονός και το βιβλίο έγινε για πρώτη φορά προσιτό στο ευρύ κοινό.
Κατά την εποχή της βιομηχανικής επανάστασης (19ος - 20ος αιώνας), η παραγωγή του βιβλίου γνωρίζει μια νέα τεράστια άνθηση. Ο αριθμός αντιτύπων αυξάνεται με γεωμετρικούς ρυθμούς ενώ το κόστος παραγωγής πέφτει κάθετα. Με την μηχανοποίηση και εντέλει τον αυτοματισμό στα τυπογραφεία, το να παραχθούν χιλιάδες ή και εκατοντάδες χιλιάδες αντιτυπα ενός βιβλίου είναι πια όχι απλά κάτι εφικτό αλλά και οικονομικά συμφέρον. Δημιουργούνται αναρίθμητες Βιβλιοθήκες  από κράτη, ιδρύματα, οργανισμούς, πολιτιστικούς συλλόγους αλλά και ιδιώτες και κάποιες από αυτές περιλαμβάνουν εκατοντάδες χιλιάδες τόμους βιβλίων στα ράφια τους. Το βιβλίο είναι πια κάτι προσιτό σε όλους και όχι είδος πολυτελείας ή επίδειξης της κοινωνικής θέσης κάποιου ατόμου.
Σύγχρονη εποχή
Στον εικοστό αιώνα εφευρέσεις όπως το ραδιόφωνο, η τηλεόραση, ο κινηματογράφος και τέλος η ¨επανάσταση της Πληροφορικής" με τους προσωπικούς υπολογιστές και τις συσκευές CD-ROM απείλησαν το βιβλίο σαν μέσο επικοινωνίας και διάδοσης ιδεών. Παρόλα αυτά, και αναπάντεχα για πολλούς "ειδικούς" που προέβλεπαν το "τέλος του χαρτιού", το βιβλίο όχι μόνο επέζησε αλλά γνώρισε ακόμα μεγαλύτερη διάδοση και απήχηση στο κοινό. Ίσως οι λόγοι να είναι πιο πολύ πρακτικοί παρά συναισθηματικοί, ένα βιβλίο είναι βολικό να το παίρνεις μαζί σου όπου κι αν είσαι, δεν χρειάζεται ιδιαίτερη φροντίδα και προσοχή κατά τη μεταφορά, μπορεί να διαβαστεί σε  ύπτια ή καθιστή στάση, δεν εκφορτίζεται,  δεν "κολλάει" κάθε τόσο ζητώντας επανεκκίνηση,  δεν απειλείται από ιούς και τέλος δεν χρειάζεται κάθε πέντε μήνες αναβάθμιση ώστε να μπορεί να αναγνωστεί!!
Μια εξέλιξη του βιβλίου γνωστή στο εξωτερικό σαν audiobooks, ηχητικά βιβλία, η οποία ξεκίνησε την δεκαετία του 1950 και γνώρισε αρκετά μεγάλη απήχηση τη δεκαετία του 1990, μάλλον απευθύνεται σε ειδικές κατηγορίες ανθρώπων με προβλήματα όρασης, ή και σε τυφλούς σαν εναλλακτική λύση από το να διαβάζουν βιβλία γραμμένα με το σύστημα Μπράιγ. Τα βιβλία αυτά είναι ηχογραφημένη ανάγνωση κάποιου βιβλίου είτε σε κασέτα είτε σε CD.
Το παρόν και το μέλλον του βιβλίου
Στα τέλη του εικοστού αιώνα έκανε την εμφάνισή της μια άλλη εφεύρεση που για μια ακόμα φορά απειλεί την ύπαρξή του βιβλίου στην παραδοσιακή του μορφή. Το ηλεκτρονικό βιβλίο, e-book, καθώς και οι φορητές συσκευές ανάγνωσης των "βιβλίων" αυτών δείχνουν να αποτελούν υπολογίσιμη απειλή για το παραδοσιακό βιβλίο. Κανείς δεν μπορεί να προβλέψει με βεβαιότητα το μέλλον, αλλά ίσως, καθώς οι συσκευές ανάγνωσης ηλεκτρονικών βιβλίων γίνονται όλο και ελαφρύτερες με όλο και  μεγαλύτερη αυτονομία και με καλύτερες οθόνες ενώ  ταυτόχρονα προσφέρουν οικονομία χώρου αλλά και ευκολία χρήσης, για πρώτη φορά υπάρχει περίπτωση μετά από πολλούς αιώνες κατά τη διάρκεια των οποίων οι αλλαγές στην εμφάνιση και το υλικό των βιβλίων ήταν πολύ μικρές, τώρα πια υπάρχει μια πιθανότητα η μορφή του βιβλίου να αλλάξει δραματικά!
Αν αυτό είναι καλύτερο ή χειρότερο, ευκταίο ή απευκταίο, δεν μπορεί κανείς να πει. Είναι θέμα προσωπικού γούστου και επιλογών αν και φαντάζομαι πως πάντα θα υπάρχουν ρομαντικοί άνθρωποι που θα προτιμούν τη χαρά του να ξεφυλλίζουν ένα βιβλίο και να μυρίζουν το φρεσκοτυπωμένο χαρτί από το να πατάνε τό πλήκτρό "Next page" ή "Previous page" μιας "e-book device".

Η μαγική πόλη

Απόψε έφτιαξα ένα βίντεο με δικές μου φωτογραφίες από τη μαγική Κωνσταντινούπολη, την αγαπημένη μου πόλη.Σας καλώ να "ταξιδέψουμε" μαζί...

Γεύση φθινοπώρου στο βουνό μας

Καλό Φθινόπωρο

Καλό Φθινόπωρο σε όλους!
Μια πραγματικά μαγευτική εποχή ξεκινά μετά το λήθαργο που φέρνει το καλοκαίρι με τη ζέστη..
Η ατμόσφαιρα δροσίζει καθώς μεταβαίνουμε από το θερμό στον κρύο καιρό.
Η φύση το φθινόπωρο έχει μια ιδιαίτερη ομορφιά και κατά τη γνώμη μου είναι η ωραιότερη εποχή για μικρές, έστω, εξορμήσεις σε βουνά και λαγκάδια!
Γι'αυτό, κόντρα στη συνήθεια να νιώθουμε ότι ήρθε η ώρα να κλειστούμε στο καβούκι μας περιμένοντας τον "κακό" χειμώνα,το καλύτερο που έχουμε να κάνουμε είναι να εκμεταλλευτούμε την κάθε ευκαιρία για να απολαύσουμε αυτή την παρεξηγημένη εποχή.
Πάρτε τη φωτογραφική σας μηχανή κι ένα ελαφρύ ζακετάκι για παν ενδεχόμενο και εξορμήστε όπου υπάρχει φύση, από το πάρκο της γειτονιάς μέχρι ένα κοντινό χωριουδάκι ή ένα λόφο στα περίχωρα της πόλης.Πάρτε βαθιές ανάσες και αναζωογονήστε σώμα και πνεύμα.
Κι αν σας πιάσει μπόρα; Σταθείτε, ανοίξτε τα χέρια και αφεθείτε στη μαγεία της φύσης που μας συναρπάζει με τις εναλλαγές της.

Ο μάγος Ravi Shankar

Διαβάζοντας τελευταία ένα βιβλίο για τα chakras ήρθα πιο κοντά σε ένα είδος ινδικής μουσικής διαφορετικό από τις σαχλαμάρες τύπου "Bollywood" που έχουμε συνηθίσει και "γνώρισα" καλύτερα το βασικό εκπρόσωπό της, το συνθέτη και βιρτουόζο του σιτάρ, Ravi Shankar.

Λίγα λόγια για τη ζωή του: 

Ο Ραβί Σανκάρ (Ravi Shankar) γεννήθηκε στις 7 Απριλίου 1920 στην ιερή πόλη του Μπεναρές, στις όχθες του Γάγγη. Άρχισε τη σταδιοδρομία του στα 10 του χρόνια, γυρίζοντας τον κόσμο με τη χορευτική ομάδα του αδελφού του, Ουντάι, του πρώτου που έφερε τον παραδοσιακό ινδικό χορό στη Δύση. Ο Σανκάρ μπορεί να κατέληγε χορευτής, αν δεν ήταν ο σπουδαίος ερμηνευτής σιτάρ Ουστάντ Αλαουντίν Χαν, ο οποίος έπαιζε με την ομάδα. Όταν οι περιοδείες σταμάτησαν λόγω του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, ο Σανκάρ πέρασε επτά χρόνια μελετώντας σιτάρ με τον Χαν σ’ ένα απομακρυσμένο χωριό της βόρειας Ινδίας, προτού βγει στο προσκήνιο στις αρχές του ’50 για να γίνει ένας από τους πιο διάσημους μουσικούς στην πατρίδα του.

Το 1965 δίδαξε σιτάρ στον Τζορτζ Χάρισον, ο οποίος στη συνέχεια το ενσωμάτωσε στη μουσική των Beatles. Έκτοτε, ο ήχος του σιτάρ χρησιμοποιήθηκε για μεγάλο διάστημα από πολλά συγκροτήματα της ροκ μουσικής και σχεδόν ταυτίστηκε με τα «παιδιά του λουλουδιών» και το κίνημα των χίπις. Η επιτυχία της περιοδείας του Ραβί Σανκάρ στις ΗΠΑ το 1967 ήταν τόσο μεγάλη, που κλήθηκε να δημιουργήσει μουσικά τμήματα με φοιτητές σε σημαντικά αμερικανικά κολέγια και πανεπιστήμια.

O Σανκάρ συμμετείχε στα εμβληματικά ροκ φεστιβάλ του Γούντστοκ (1969) και του Μόντερεϊ (1967). Την ίδια εποχή τον πλησίασε ο σπουδαίος τζαζίστας Τζον Κολτρέιν για να του ζητήσει να του κάνει μαθήματα, ενώ άρχισε να ενσωματώνει ινδικά όργανα στη μουσική του. «Ήταν έτοιμος να έρθει να μελετήσει κοντά μου για έξι εβδομάδες, όταν πέθανε, το 1967» είπε ο Σανκάρ σε μία συνέντευξή του.

Ο Σανκάρ έτυχε, επίσης, μεγάλης αναγνώρισης στην Ευρώπη και ιδιαίτερα στη Γαλλία και την Αγγλία. Το 1969 δημοσιεύτηκε η πρώτη αυτοβιογραφία του με τίτλο Η ζωή μου, η μουσική μου και το 1996 η δεύτερη (Raga Mala) με εκδότη τον Τζορτζ Χάρισον.

Ο Ραβί Σανκάρ ήταν μουσικά ενεργός έως το 2011, παρά το προχωρημένο της ηλικίας του και τα προβλήματα υγείας που αντιμετώπιζε. Πέθανε στο Σαν Ντιέγκο της Καλιφόρνιας στις 11 Δεκεμβρίου 2012.

ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/biographies/574#ixzz3Awm0Ht4A

Και τώρα ας απολαύσουμε μαζί τη θρυλική του εμφάνιση στο φεστιβάλ του Monterey το 1967

Φεγγαράκι μου λαμπρό

Να 'μαστε πάλι πίσω..
Σε μια άδεια πόλη που βράζει από τη ζέστη.
Ναι, είμαι λίγο ανάποδη, όταν όλοι φεύγουν εγώ μένω πίσω..και το αντίθετο!
Σήμερα θα απολαύσουμε τη λαμπρή πανσέληνο του Αυγούστου, το λεγόμενο υπερφεγγάρι καθώς θα βρεθεί στην κοντινότερη απόσταση από τη Γη μας απ'ότι τα τελευταία 20 χρόνια.
Οι πιο τυχεροί θα το απολαύσουν σε κάποια παραλία ή σε κάποιο βουνό.Οι υπόλοιποι πιάστε μπαλκόνια (αν υπάρχει πρόσβαση σε ουρανό),ταράτσες ή όποιο άλλο σημείο βρείτε, αράξτε και ονειροπολήστε.

Καλό καλοκαίρι

Καλό καλοκαίρι σε όλους.Θα είμαστε πάλι πίσω από τον Αύγουστο!

Τσιγγάνα ρίξε τα χαρτιά..

Παράξενα μπήκε αυτό το καλοκαίρι..Θαρρείς ζήλεψε τα χούγια της φετινής άνοιξης και θέλει κι αυτό να φέρει τα ζόρια του..
Το άρωμα του ονείρου όμως πάντα θα μυρίζει υπέροχα και θα συνεχίζει να μας δροσίζει και φέτος. 'Οσο επιτρέπουμε τη μαγεία στη ζωή μας, έστω και τις λίγες ελεύθερες στιγμές μας..
Λέω να αφήσω και πάλι την αισιοδοξία να τρυπώσει στη ζωή μου.
Απόψε απλά θα σας κεράσω ένα ποτήρι κρασί ροζέ που μ'αρέσει και θα σας αφιερώσω ένα τραγουδάκι για μια τσιγγάνα..Έτσι, για να πάρουμε φόρα για τη συνέχεια!
Καλό βράδυ.

Μια παράξενη ιστορία αγάπης..

"Το φάντασμα της Όπερας υπήρξε πραγματικά. Δεν ήταν,όπως πιστεύαμε για μεγάλο χρονικό διάστημα,ένα επινόημα των ηθοποιών, μια δεισιδαιμονία των διευθυντών, το γελοίο δημιούργημα του ταραγμένου μυαλού των νεαρών κοριτσιών του μπαλέτου, των μητέρων τους, των ταξιθετριών, των υπαλλήλων του βεστιαρίου και της θυρωρού".
Με αυτά τα λόγια ξεκινάει ο Gaston Leroux το 1910 την ιστορία του Έρικ, που έμεινε γνωστός ως το Φάντασμα της Όπερας. Μια ρομαντική ιστορία τρόμου που εξελίσσεται στο Παρίσι και αφηγείται την ιστορία του μυστηριώδους άντρα που ζει κρυμμένος στα υπόγεια της Όπερας.
Η ιστορία επικεντρώνεται στην εμμονή του για τη νεαρή τραγουδίστρια της Όπερας Κριστίν Ντααέ και την προσπάθεια του αγαπημένου της Ραούλ να τη σώσει από τον Έρικ που την έχει απαγάγει.
Εξαιρετικά ατμοσφαιρικό, περιγραφικό και αισθησιακό..Σχεδόν νομίζει κανείς ότι βρίσκεται ο ίδιος στα σκοτεινά, υγρά υπόγεια της Όπερας όπου φυλάσσεται το τρομερό μυστικό του Φαντάσματος..
Ένας ήρωας ιδιοφυής και ταυτόχρονα καταραμένος που όμως γίνεται εν τέλει συμπαθής..
Μια ηρωίδα αγνή και αθώα που παρασέρνεται σε έναν σκοτεινό κόσμο..
Το Φάντασμα της Όπερας έγινε ταινία και από το 1986 παίζεται στο θέατρο.
Δεν είναι τυχαίο που αυτή η ιστορία συνεχίζει ακόμα να συγκινεί και να προκαλεί το ενδιαφέρον..
Έχει μια ιδιαίτερη μαγεία καθώς είναι μια ιστορία που επαναλαμβάνεται με διαφορετικούς ήρωες ανά τους αιώνες..Ποιος δεν αναζητεί την αγάπη και την αποδοχή άλλωστε..

Χρόνια Πολλά Μαμάδες!

"Είπαν του ήλιου “γιορτάζει η μάνα”
κι εκείνος βάλθηκε με φως τη γη να ντύνει.
Είπαν της θάλασσας “γιορτάζει η μάνα”
κι αμέσως έγινε η φουρτούνα γαλήνη.
Το ‘μαθαν τα πουλιά, “γιορτάζει η μάνα”
και το τραγούδι τους ξεχείλισε πλημμύρα.
Το ‘μαθαν τα άνθη, “γιορτάζει η μάνα”
και μοσχοβόλησε η πλάση χίλια μύρα.
Τ’ άκουσε η βροχή, αλλά δεν έκλαψε
δάκρυ δεν κάνει να κυλήσει αυτή τη μέρα.
Τ’ άκουσε ο ουρανός κι άνοιξε διάπλατα
πείτε ευχές, μύριες ευχές για τη μητέρα"
Γ.Μαρτινέλλης

Η ιστορία της Εργατικής Πρωτομαγιάς

Μέρες που είναι ας μάθουμε την ιστορία της Εργατικής Πρωτομαγιάς:

Η Εργατική Πρωτομαγιά ή Παγκόσμια Ημέρα των Εργατών γιορτάζεται ανά τον κόσμο με διαδηλώσεις και πορείες, με σκοπό την προβολή των κοινωνικών και οικονομικών επιτευγμάτων της διεθνούς εργατικής τάξης.

Καθιέρωση της ΠρωτομαγιάςH 1η Μαΐου καθιερώθηκε ως η Παγκόσμια Ημέρα των Eργατών στις 20 Ιουλίου 1889 κατά τη διάρκεια του ιδρυτικού συνεδρίου της Δευτέρας Διεθνούς στο Παρίσι, σε ανάμνηση του Μακελειού του Σικάγο το 1886, όπου η αστυνομία άνοιξε πυρ κατά εργατών που διαμαρτύρονταν υπέρ της διεκδίκησης της οκτάωρης εργασίας και καλύτερων εργασιακών συνθηκών. Ωθούμενοι από τις πετυχημένες διεκδικήσεις Καναδών συντρόφων τους, τα εργατικά συνδικάτα των ΗΠΑ αποφάσισαν την έναρξη απεργιακών κινητοποιήσεων την 1η Μαΐου 1886.

Βασικό τους αίτημα αποτελούσε το οκτάωρο, καθώς την περίοδο εκείνη δεν υφίστατο στις ΗΠΑ κανονιστικό εργασιακό πλαίσιο και οι εργαζόμενοι αναγκάζονταν να εργάζονται αμέτρητες ώρες, ακόμα και Κυριακές. Στη δυναμική πορεία του Σικάγο έλαβαν μέρος περισσότεροι από 90.000 εργαζόμενοι, ενώ περίπου 350.000 εργάτες από 1.200 εργοστάσια συμμετείχαν στην απεργία.

Οι βίαιες συμπλοκές έλαβαν χώρα τρεις μέρες αργότερα, στις 4 Μαΐου, στην πλατεία Χέιμαρκετ του Σικάγο, κατά τη διάρκεια συγκέντρωσης προς συμπαράσταση των απεργών, στην οποία συμμετείχαν ενεργά μέλη του αναρχικού κινήματος. Παρά τον ειρηνικό χαρακτήρα της πορείας, η αστυνομία έλαβε την εντολή να διαλύσει με τη βία την κινητοποίηση.

Στις συμπλοκές που ακολούθησαν, άγνωστος από το πλήθος πέταξε προς τις αστυνομικές δυνάμεις μία χειροβομβίδα, η οποία εξερράγη, σκοτώνοντας έναν αστυνομικό και τραυματίζοντας δεκάδες.

Σε απάντηση, οι αστυνομικοί άρχισαν να πυροβολούν τους συγκεντρωμένους, με αποτέλεσμα να σκοτωθούν τέσσερις διαδηλωτές και σημαντικός αριθμός τους να τραυματιστεί. Στη συμπλοκή έχασαν τη ζωή τους και άλλοι έξι αστυνομικοί από πυρά, χωρίς να εξακριβωθεί η προέλευσή τους. Την προηγούμενη μόλις ημέρα, επιπλέον 4 διαδηλωτές είχαν σκοτωθεί από τις αστυνομικές δυνάμεις.

Οκτώ συνδικαλιστές καταδικάστηκαν σε απαγχονισμό για τη βομβιστική επίθεση που προκάλεσε το θάνατο του αστυνομικού. Μοναδικό επιχείρημα του εισαγγελέα, Τζούλιους Γκρίνελ, εναντίον τους ήταν η ενθάρρυνση του άγνωστου βομβιστή από τους λόγους που εκφώνησαν. Ως εκ τούτου, κρίθηκαν ένοχοι για συνωμοσία και θανατώθηκαν.

Η Πρωτομαγιά ανά τον κόσμο

Την επίσημη καθιέρωση της Εργατικής Πρωτομαγιάς από το ιδρυτικό συνέδριο της Δευτέρας Διεθνούς ακολούθησε η πρόταση του Ρέιμοντ Λαβίν, η οποία καλούσε σε διεθνή κινητοποίηση την ημέρα της επετείου των γεγονότων του Σικάγο το 1890. Η ανταπόκριση του κόσμου ήταν τόσο μεγάλη, με αποτέλεσμα οι διαδηλώσεις της 1ης Μαΐου να λάβουν έκτοτε ετήσιο χαρακτήρα.

Ως γιορτή αφιερωμένη στους αγώνες των εργατών και στο σοσιαλιστικό κίνημα, η Πρωτομαγιά αποτελεί μία τεράστιας σημασίας επίσημη γιορτή για χώρες όπως ηΛαϊκή Δημοκρατία της Κίνας, η Κούβα και τα πρώην Σοβιετικά κράτη. Οι εορτασμοί περιλαμβάνουν συνήθως μεγαλειώδεις λαϊκές και στρατιωτικές παρελάσεις.

Η σοβιετική Πρωτομαγιά σημαδευόταν από τη μεγάλη στρατιωτική παρέλαση στο κέντρο της Μόσχας, η οποία διέσχιζε και την Κόκκινη Πλατεία, όπου βρίσκονταν ο εκάστοτε γενικός γραμματέας, η κυβέρνηση και όλο το Ανώτατο Σοβιέτ και παρακολουθούσαν μια αληθινή επίδειξη δύναμης.

Στη Βραζιλία, η μέρα των εργατών είναι επίσημη γιορτή που γιορτάζεται από τα συνδικάτα με ολοήμερες εκδηλώσεις.

Στην Ιαπωνία, παρά το γεγονός ότι η Πρωτομαγιά δεν έχει οριστεί επίσημα ως εθνική αργία από την κυβέρνηση, επειδή ημερολογιακά συμπίπτει με τη λεγόμενη χρυσή εβδομάδα των αργιών, είτε δίνεται από του εργοδότες ως αργία είτε λαμβάνεται ως άδεια άνευ αποδοχών από την πλειονότητα των Ιαπώνων. Σκοπός δεν είναι η συμμετοχή σε μαζικές διαδηλώσεις για τον εορτασμό της ημέρας, αλλά συνήθως, η προσωπική ξεκούραση. Συνήθως, ανήμερα της Πρωτομαγιάς, τα μεγαλύτερα εργατικά συνδικάτα διοργανώνουν πορείες και κινητοποιήσεις στο Τόκιο.

Στο Νεπάλ, η Πρωτομαγιά αναγνωρίστηκε ως εθνική αργία το 2007, παρότι γιορτάζεται στη χώρα από το 1963.

Η γερμανική Πρωτομαγιά αποτελεί μία σημαντική ημέρα, όπου παραδοσιακά τονίζεται η πολιτική σημασία την ημέρας στις περισσότερες περιοχές της και αναφέρεται συνήθως ως «Ημέρα των Εργατών». Μαζικές ετήσιες διαδηλώσεις λαμβάνουν χώρα στο Βερολίνο, οι μεγαλύτερες από τις οποίες διοργανώνονται από εργατικά συνδικάτα και πολιτικά κόμματα.

Οι ΗΠΑ και ο Καναδάς είναι οι μοναδικές χώρες στις οποίες ως Ημέρα της Εργασίας δεν εορτάζεται η Πρωτομαγιά, αλλά η πρώτη Δευτέρα του Σεπτεμβρίου. Το 1894, ο εορτασμός της Ημέρας της Εργασίας έγινε νόμος του κράτους των ΗΠΑ, με απόφαση του Κογκρέσου και νόμος του Καναδά με απόφαση του Kοινοβουλίου της χώρας. Στόχος ήταν η αποφυγή της ταύτισης των εργατικών κινημάτων με την αριστερά της χώρας στην οποία είχαν συμβεί τα γεγονότα του Σικάγου.

Η ελληνική Πρωτομαγιά

Η πρώτη ελληνική κινητοποίηση πραγματοποιήθηκε το1893 από τον Σοσιαλιστικό Σύλλογο του Σταύρου Καλλέργη. Περίπου 2.000 άνθρωποι συγκεντρώθηκαν στο Παναθηναϊκό Στάδιο και διαδήλωσαν υπέρ της οκτάωρης εργασίας, της καθιέρωσης της Κυριακής ως αργίας και της κρατικής ασφάλισης για θύματα εργατικών ατυχημάτων. Οι συγκεντρωμένοι ενέκριναν ψήφισμα, το οποίο επέδωσαν στον Πρόεδρο της Βουλής την 1η Δεκεμβρίου του ίδιου έτους.

Η κωλυσιεργία του προέδρου της Βουλής να το εκφωνήσει προκάλεσε τη μεγαλόφωνη αντίδραση του Καλλέργη, με αποτέλεσμα να συλληφθεί, με εντολή του προέδρου, για διατάραξη της συνεδρίασης. Ο Καλλέργης ξυλοκοπήθηκε και μεταφέρθηκε στο αστυνομικό τμήμα, όπου παρέμεινε για δύο μέρες. Λίγες μέρες αργότερα, καταδικάστηκε σε φυλάκιση 10 ημερών.

Χρειάστηκε να περάσουν 17 ολόκληρα χρόνια, ως το 1911 που γιορτάστηκε και πάλι η εργατική Πρωτομαγιά. Στο διάστημα αυτό ξέσπασαν μεγάλες απεργίες σε όλες σχεδόν τις πόλεις της Ελλάδας και σε πολλούς κλάδους, ενώ πολλά σωματεία και δευτεροβάθμιες οργανώσεις δημιουργήθηκαν.

Το 1911, η Φεντερασιόν Θεσσαλονίκης αναλαμβάνει τη διοργάνωση της εργατικής Πρωτομαγιάς στη Θεσσαλονίκη. Οι αστυνομικές δυνάμεις επεμβαίνουν και συλλαμβάνουν τους πρωτεργάτες, ανάμεσα σ´αυτούς τον Μπεναρόγια, που εξορίζεται στη Σερβία.

Tην ίδια χρονιά, στην Αθήνα, αποφασίζεται να γιορταστεί εκ νέου η Πρωτομαγιά με πρωτοβουλία του Ν.Γιαννιού στο Μετς, με κεντρικό σύνθημα «8 ώρες δουλειά, 8 ώρες ανάπαυση και 8 ώρες ύπνο». Η Αστυνομία οδήγησε τους Γιαννιό, Αποστολίδη και Παπαγιάννη στα γραφεία της γιατί «δεν είχαν άδειαν», όπου τελικά αφέθηκαν ελεύθεροι.

Η πρωτομαγιά γιορτάζεται ξανά το 1919 σε 12 πόλεις πανελλαδικά, ένα χρόνο μετά την ίδρυση της ΓΣΕΕ. Στο μεταξύ, ψηφίστηκε ο Ν.281/1914 «περί Σωματείων» με τον οποίο κατοχυρώνεται το δικαίωμα του συνεταιρίζεσθαι και τα σωματεία αρχίζουν να αποκτούν καθαρά εργατικό χαρακτήρα.

Σήμερα, βάσει νόμου, οι αργίες διακρίνονται σε αυτές που έχουν καθοριστεί ως ημέρες υποχρεωτικής αργίας, κατά τις οποίες απαγορεύεται κάθε βιομηχανική, βιοτεχνική, εμπορική εργασία και κάθε επαγγελματική εν γένει δραστηριότητα, καθώς βέβαια και η απασχόληση των μισθωτών, και ως ημέρες προαιρετικής αργίας, στις οποίες επαφίεται στην διακριτική ευχέρεια του εργοδότη η λειτουργία της επιχείρησης και η απασχόληση ή μη των μισθωτών που απασχολούνται από αυτόν.

Η 1η Μαΐου, σύμφωνα με το άρθρο 1 του Α.Ν. 380/68, αποτελεί υποχρεωτική αργία, όταν κηρύσσεται ως τέτοια με απόφαση του υπουργού Απασχόλησης, διαφορετικά εντάσσεται στις προαιρετικές αργίες.

http://tvxs.gr/

Καλό Πάσχα!

Τα Κάλαντα του Λαζάρου

Η πρώτη γεύση της Μεγάλης Εβδομάδας σήμερα, Σάββατο του Λαζάρου, μια από τις μεγαλύτερες γιορτές της Εκκλησίας, με πιο διαδεδομένο έθιμο τα κάλαντα του Λαζάρου.Τα κάλαντα αυτά ήταν γυναικεία υπόθεση, με τις "Λαζαρίνες" να βγαίνουν την προηγούμενη μέρα για να μαζέψουν λουλούδια με τα οποία στόλιζαν καλαθάκια.Το Σάββατο του Λαζάρου γύριζαν τραγουδώντας από σπίτι σε σπίτι εισπράττοντας φρούτα, γλυκά ή χρήματα.

Η Πασχαλιά

Ένα πανέμορφο λουλούδι αυτής της εποχής είναι η πασχαλιά.
Με το χαρακτηριστικό άρωμα και το υπέροχο χρώμα της, συνδέεται άμεσα με την περίοδο του Πάσχα και γενικότερα την Άνοιξη.
Ένας μύθος όμως κρύβεται πίσω από το όμορφο αυτό φυτό, τον γνωρίζετε;
Σύμφωνα με την ελληνική μυθολογία ήταν κάποτε μια πανέμορφη Νύμφη, η Σειρήνα, την οποία ερωτεύτηκε ο θεός Πάνας και, γοητευμένος, την κυνήγησε στο δάσος.Εκείνη, τρομαγμένη, ξέφυγε και για να γλυτώσει μεταμορφώθηκε στο αγαπημένο μας φυτό!
Τα άνθη της συμβολίζουν τα πρώτα συναισθήματα της αγάπης..

Καλώς Ήρθες Άνοιξη!

Μπορεί να τρέχω και να μη φτάνω αγαπημένοι μου φίλοι αλλά δε θα μπορούσα να μη γιορτάσω μαζί σας το μεγαλύτερο γεγονός του 2014 μέχρι τώρα:  Μπήκε η Άνοιξη!!!!!

Σας αφιερώνω αυτό το τραγουδάκι και επανέρχομαι οσονούπω.

Kız Kulesi

Μόλις επέστρεψα από άλλο ένα μαγικό ταξίδι στην ατμοσφαιρική Κωνσταντινούπολη..
Θα μπορούσα να γράφω για ώρες για τον τόπο αυτό και να μη σταματάω..

Για να μη συμβεί αυτό και σας κουράσω επέλεξα να πούμε μια ιστορία από τις χιλιάδες που μας έχει προσφέρει..Θα πούμε την ιστορία του Πύργου του Λέανδρου ή αλλιώς Kız Kulesi-Πύργος της Κόρης.

Ιστορικά, πρωτοκτίστηκε από τον Αλκιβιάδη το 408 π.Χ. για να ελέγχει τις κινήσεις του περσικού στόλου στο Βόσπορο.Το 1110 μ.Χ. ο Αλέξιος Κομνηνός το μεγάλωσε και το μετέτρεψε σε φρούριο.Για αιώνες χρησιμοποιήθηκε ως φάρος ενώ στις μέρες μας λειτουργεί ως καφέ-εστιατόριο.

Όσον αφορά το όνομά του η ιστορία έχει ως εξής:

Η μία εκδοχή λέει ότι ένας σουλτάνος έκλεισε εκεί την κόρη του μετά από χρησμό ότι θα πεθάνει από τσίμπημα φιδιού ως τα 18 της.Ο μόνος που την επισκεπτόταν ήταν ο πατέρας της ο οποίος στα 18α γενέθλιά της, της πήγε ένα καλάθι σύκα.Μέσα σ'αυτό όμως κρυβόταν ένα δηλητηριώδες φίδι κι έτσι επιβεβαιώθηκε η προφητεία..

Σύμφωνα με την αρχαιοελληνική εκδοχή η ονομασία του πύργου οφείλεται  στο μύθο της Ηρούς και του Λέανδρου.Η Ηρώ ήταν ιέρεια της Αφροδίτης και κατοικούσε σ'ένα πύργο στην ακτή του Ελλησπόντου.Ο Λέανδρος, ένας νέος από την απέναντι όχθη την ερωτεύτηκε και κάθε βράδυ περνούσε κολυμπώντας τα στενά του Ελλησπόντου για να είναι μαζί της.Με αυτό τον τρόπο ο Πύργος είναι ο μοναδικός μάρτυρας των κρυφών συναντήσεων των δύο νέων.Η Ηρώ άναβε μια λάμπα στην κορυφή του πύργου για να τον οδηγεί.Μια χειμωνιάτικη νύχτα όμως η λάμπα έσβησε,ο Λέανδρος έχασε τον προσανατολισμό του και πνίγηκε.'Οταν η Ηρώ κατάλαβε τί συνέβη αυτοκτόνησε πηδώντας από τον πύργο..

Αν λοιπόν βρεθείτε κι εσείς κάποτε εκεί, στην ακτή του Üsküdar ή περάσετε με το καραβάκι από το θρυλικό Πύργο διαλέξτε την ιστορία που σας αρέσει πιο πολύ και ονειρευτείτε πλάϊ σ'ένα από τα σύμβολα της Πόλης, σ'ένα σημείο που σημαδεύει την είσοδο στο Βόσπορο και που είναι μάρτυρας της μακραίωνης ιστορίας του μαγικού αυτού τόπου....

Στην καρδιά βάλε πατίνια και δυο ρουλεμάν

Αξίζει πιστεύω να αναφερόμαστε σε κάποιους ανθρώπους που "έφυγαν" από κοντά μας.
Από lifo.gr:
Εις μνήμην Σάκη Μπουλά Έφυγε ένα από τα πιο ταλαντούχα και χαρισματικά παιδιά της Μεταπολίτευσης 
Στα 14 μου δε χάναμε επεισόδιο από τα Κουφώματα, την απόλυτη νομιμοποίηση του σχολικού χαβαλέ δια χειρός Νίκου Ζερβού, όπου μια ομάδα νέων αντρών (Ζουγανέλης, Μπουλάς, Βαβούρας κ.α.) μας κάνανε μικρούς - μεγάλους να σερνόμαστε χάμω από τα γέλια.     Ύστερα ήρθαν τα τραγούδια όχι μακριά από το ύφος των Κουφωμάτων, με το οποίο τον αγάπησε το πανελλήνιο: Το Μπανάκι - Μανάκι σε μουσική Λαυρέντη Μαχαιρίτσα, οι Ρέγγαι και λακέρδαι σε μουσική Γιάννη Γιοκαρίνη, το Κάτσε στο παπί μου του Μιχάλη Ρακιντζή, όλα μέσα από προσωπικούς δίσκους του, ενός σατιρικού pop - rock ιδιώματος, αρκετά δημοφιλούς εκείνα τα χρόνια.   
   Κι όμως! Υπήρξε ροκάς με τη βούλα, που λένε. Το 1982 μάλιστα έβαλε ελληνικούς στίχους στο Sebastian από το θρυλικό The Human Menagerie των Steve Harley & Cockney Rebel, χαρίζοντας μία μεγάλη επιτυχία στον Βασίλη Παπακωνσταντίνου από το άλμπουμ του, Φοβάμαι. Άλλωστε για μία δεκαετία με τον Παπακωνσταντίνου, τον Γιάννη Ζουγανέλη, την Ισιδώρα Σιδέρη, τη Σοφία Βόσσου και τον Λάκη Παπαδόπουλο διέγραψαν τη δική τους τροχιά στην αθηναϊκή νύχτα, βασικά στη μουσική σκηνή Αχ Μαρία στα Εξάρχεια, αλλά και αλλού, όπως στο Ροντέο της πλατείας Βικτωρίας και στο Κύτταρο της οδού Ηπείρου.     
 Ένα μυστήριο πράγμα με τον Σάκη Μπουλά! Όσο ενηλικιωνόμουν, όλο και αδιαφορούσα γι' αυτά που έκανε στο σήμερα - αναφέρομαι στα σήριαλ, που ουδέποτε παρακολουθούσα -, σκαλίζοντας αντιθέτως το παρελθόν του και την εμπλοκή του με τα κινήματα της Αριστεράς και το πολιτικό τραγούδι των 70s.    
 Βρισκόμαστε στα 1975, στο ζενίθ της Μεταπολίτευσης. Μία ακόμη λιγότερο γνωστή συνεργασία του Μπουλά με τον Μικρούτσικο ήταν και η συμμετοχή του σε δύο μελοποιημένα ποιήματα του Κ. Π. Καβάφη και του Κ. Παπαγεωργίου στο άλμπουμ Ο Γέρος της Αλεξάνδρειας το 1983, δίπλα στον Κώστα Θωμαΐδη και τον Γιώργο Μεράντζα.    
 Ιδιαίτερα καλλίφωνος και με την εκφραστικότητα του ηθοποιού, ο Μπουλάς τραγούδησε στις κοινές συναυλίες του Θάνου Μικρούτσικου και του Χρήστου Λεοντή που οδήγησαν και στην έκδοση ενός άλμπουμ με τίτλο Χρήστος Λεοντής - Θάνος Μικρούτσικος, Συναυλίες ΄81. Εκεί μέσα ερμήνευε σε πρώτη εκτέλεση τη Μπαλάντα του Έμπορα σε, εξελληνισμένους από τον Μάριο Πλωρίτη, στίχους του Bertolt Brecht.   Το 1986 τον βρίσκουμε να συμμετέχει με τα φωνητικά του στο τραγούδι Ούτε με γνωρίζεις, ούτε σε γνωρίζω (Κατερίνα Σ.) που ερμήνευσε η Σοφία Βόσσου στο άλμπουμ Τσιμεντένια τραίνα του rock συγκροτήματος Τερμίτες. Επρόκειτο για το άλμπουμ που σηματοδότησε και την τελευταία παρουσία της Φλέρυς Νταντωνάκη στην εγχώρια δισκογραφία.     Κατά υποκειμενική εκτίμηση, η σημαντικότερη εργασία του Σάκη Μπουλά στη μουσική ήταν ένας δίσκος που βγήκε το 1977 από τη Lyra του Αλέκου Πατσιφά. Επρόκειτο για τα Ανεπίδοτα γράμματα σε ποίηση Άρη Αλεξάνδρου και σε μουσική Μιχάλη Γρηγορίου, όπου για πρώτη φορά εκεί ο Μπουλάς πήρε ''πάνω'' του ως ερμηνευτής έναν ολόκληρο δίσκο δίπλα στην Αφροδίτη Μάνου. Τα Ανεπίδοτα γράμματα παραμένουν ένα αβάν γκαρντ αριστούργημα, ενδεχομένως ό,τι καλύτερο μας κληροδότησε η δισκογραφία και η μελοποιημένη ποίηση των Μεταπολιτευτικών χρόνων. Επικοινώνησα ήδη με τον Γρηγορίου και πιστεύω το επόμενο post να είναι ένα δικό του κείμενο για τον ερμηνευτή του συγκεκριμένου έργου του!     Άλλες σημαντικές συμμετοχές του Μπουλά στη δισκογραφία ήταν φυσικά στους Αχαρνής (1977) του Διονύση Σαββόπουλου, ερμηνεύοντας τους Κήρυκες μαζί με τον Νίκο Παπάζογλου, στο έργο Λουκιανού Διάλογοι των Μίμη Πλέσσα - Κώστα Βίρβου και στο άλμπουμ Νά'μαστε πάλι εδώ Αντρέα (1985) των Αντρέα Μικρούτσικου - Μανώλη Ρασούλη.  
 Ενεργό μέλος της κοινότητας των Εξαρχείων και συνοδοιπόρος του Νικόλα Άσιμου από τις αρχές του 1970, όταν ο αυτόχειρας τραγουδοποιός κατέβηκε από την Κοζάνη στην Αθήνα, παραδόξως δεν συνεργάστηκε μαζί του στη φειδωλή δισκογραφία του.     Μπουλάς και Άσιμος, όμως, όπως και Ζουγανέλης, Σιδέρη, Χαρβάς και Αδριανός έστησαν από κοινού εν έτει 1975 το περιβόητο πολιτικό καφενείο Σούσουρο, στο μεταίχμιο ενός μεταχιπισμού στη χώρα μας και μιας πρώιμης αναρχικής καλλιτεχνικής διάθεσης. Σύμφωνα με συνέντευξη του Μπουλά στον δημοσιογράφο Γιώργο Αλλαμανή, συγγραφέα της βιογραφίας Δίχως καβάτζα καμιά - Βίος και Πολιτεία του Νικόλα Άσιμου, οι δυο τους με τον Άσιμο τραγουδούσαν τους Τανκς-νταβάδες και το Φανάρι του Διογένη, ενώ ο Άσιμος του είχε χαρίσει ένα τεύχος του περιοδικού Θέατρο, συμβουλεύοντας τον να ασχοληθεί με ένα μονόπρακτο του Γερμανού θεατράνθρωπου Καρλ Βάλεντιν.   
  Αλησμόνητη και η συνάντηση Σάκη Μπουλά - Τζίμη Πανούση στον cult Δράκουλα των Εξαρχείων του Νίκου Ζερβού. Δείγμα αντιπροσωπευτικό του κλίματος μιας ολόκληρης εποχής για το κέντρο της Αθήνας σε επίπεδο πολιτικό και πολιτιστικό.
   Την ασθένεια του Σάκη Μπουλά τη γνωρίζαμε όλοι τον τελευταίο χρόνο. Καρκίνος στο συκώτι με συνεχείς μεταστάσεις. Ένα μήνα του είχαν δώσει οι γιατροί, έναν ολόκληρο χρόνο άντεξε εκείνος, συμμετέχοντας μέχρι το τέλος σε μουσικές παραστάσεις. Λέγεται πως το Κακό τον χτύπησε ως αποτέλεσμα των καταχρήσεων - συχνά μία κίρρωση του ήπατος δεν αργεί να γυρίσει σε καρκίνο και να οδηγήσει τον άτυχο ασθενή στο θάνατο.   Τι σημασία έχει; Επρόκειτο για νέο άνθρωπο - σε λίγες εβδομάδες θα συμπλήρωνε τα 60 του χρόνια - με την είδηση του φευγιού του να βυθίζει τώρα στο πένθος το πανελλήνιο που τον γνώρισε και τον αγάπησε μέσω της τηλεόρασης.   
Ο Σάκης Μπουλάς υπήρξε ένα από τα πιο χαρισματικά και ταλαντούχα παιδιά της Μεταπολίτευσης, ηθοποιός, τραγουδιστής, μουσικός, τηλεπαρουσιαστής, σόουμαν κι έτσι θα τον θυμόμαστε, με όλες αυτές τις ιδιότητες μαζεμένες σε ένα ολοστρόγγυλο καλωσυνάτο πρόσωπο κάτω από τα γένια του.   
 Καλό Παράδεισο! 

Ο Άγιος Υάκινθος

Μέρες που είναι και όλοι οι ερωτευμένοι Βαλεντίνοι ετοιμάζεστε για τις 14 Φεβρουαρίου σκέφτηκα να μάθουμε μερικά πράγματα και για τον ορθόδοξο Άγιο των ερωτευμένων, τον Άγιο Υάκινθο, που γιορτάζει στις 3 Ιουλίου.
Ο Υάκινθος καταγόταν από την Καισάρεια της Καππαδοκίας και υπήρξε θαλαμηπόλος του αυτοκράτορα Τραϊανού, ο οποίος του ζήτησε να απαρνηθεί το Χριστό.Εκείνος αρνήθηκε και φυλακίστηκε στην περιοχή Φούρνοι, κοντά στα Ανώγεια της Κρήτης.Μετά από ασιτία 40 ημερών, πέθανε το 98μ.Χ. σε ηλικία 20 ετών.Οι φρουροί του βρήκαν στο κελί του αγγέλους με λαμπάδες να τον στεφανώνουν.
Η σύγχρονη λατρεία του ξεκινά από τα Ανώγεια και σιγά σιγά εξαπλώνεται σε όλη την Ελλάδα.
Θεωρείται πλέον ο άγιος του έρωτα, των αγνών αισθημάτων, της δημιουργίας και της έμπνευσης.

Τα καφενεία

«ΚΑΦΕΝΕΙΟ» 

 

Ναργιλέδες και καφέδες 

και γλυκά του κουταλιού 

του παλιού του καφενείου 

λεβεντιάς του λιμανιού 

 

Το’να πόδι πάνω στ’άλλο 

τάβλι πρέφα και καφέ 

πάνε τα φαρμάκια κάτω 

φέρνει ο πόνος τη χαρά 

 

Ένα ούζο από μένα 

στον Νικόλα τον ψαρά 

στον Θανάση τον ψημένο 

με αλμύρα και ψαριά 

 

Αλέκος Φασιανός

Απέναντι από τη στάση του λεωφορείου στη γειτονιά μου, υπάρχει ένα μπουγατσατζίδικο.

Περιμένοντας, λοιπόν,τα πρωινά για να πάω στη δουλειά και παρατηρώντας απέναντι, διαπίστωσα ότι αυτού του είδους τα μαγαζιά έχουν γίνει ένα νέο είδος "καφενείου".Οι ίδιοι θαμώνες σε μια μεγάλη παρέα (τα τραπέζια είναι λίγα) και όποιος έρθει, μέσα σε ένα λεπτό φτάνει στο τραπέζι ο καφές του-ο μπουγατσατζής ξέρει τί πίνει ο καθένας.

Έτσι, με αυτή την παρατήρηση γεννήθηκε η επιθυμία να μάθω περισσότερα πράγματα για τα πιο παραδοσιακά καφενεία και την ιστορία τους.Βρήκα μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα εργασία μαθητών απ'όπου δανείστηκα κάποιες πληροφορίες που σας παραθέτω εδώ:

Το πρώτο καφενείο, που λέτε, λειτούργησε στην Κωνσταντινούπολη το 1555! 

Η Ελλάδα, ως τμήμα της οθωμανικής αυτοκρατορίας τότε, ήταν η πρώτη χώρα που δοκίμασε τον καφέ σε σχέση με την Ευρώπη.

Ιδιαίτερα οι Έλληνες της Κωνσταντινούπολης, της Θεσσαλονίκης και γενικά της Βορείου Ελλάδος πρώτοι γνωρίζουν και συνηθίζουν τον καφέ μαζί με τους Τούρκους. 

Στην Θεσσαλονίκη του 17ου αιώνα σύμφωνα με τις πηγές, υπάρχουν περισσότερα από 300 καφενεία όπου συχνάζουν Έλληνες και Τούρκοι. 

Στην Αθήνα και τις πόλεις της Νοτίου Ελλάδος τα καφενεία εμφανίζονται αργότερα. Στην αρχή είναι μικρά και συχνάζουν σε αυτά μόνο Τούρκοι, σταδιακά όμως η πελατεία τους εμπλουτίζεται και με 

Έλληνες. Σύμφωνα με τον Παπαδιαμάντη, από το 1760 η συνήθεια του καφέ μεταδίδεται και στην υπόλοιπη Ελλάδα.

Οι θαμώνες των καφενείων μπορεί να ήταν άνθρωποι τρίτης ηλικίας, ντόπιοι, επισκέπτες, πολιτικοί κ.α. από όλα τα κοινωνικά στρώματα.

Τα καφενεία τελούσαν κοινωνικό ρόλο ως τόποι διακίνησης ιδεών και απόψεων και μπορούσαν κατά καιρούς να μετατρέπονται σε εκλογικά κέντρα, θέατρα, σινεμά.

Τα παλαιότερα χρόνια κυριαρχούσαν οι ξύλινες καρέκλες και τα μαρμάρινα τραπέζια, η παραδοσιακή μουσική και ο ελληνικός καφές,κάποια οινοπνευματώδη και οι μεζέδες.

Στη σημερινή εποχή υπάρχουν ευτυχώς κάποια παραδοσιακά καφενεία που διατηρούν αναλλοίωτη την ταυτότητά τους και ταξιδεύουν στο χρόνο αυτόν το θεσμό που συνδέεται άμεσα με την ελληνική κοινωνία και αποτελούν οάσεις ξεκούρασης και νοσταλγίας..

You feel alright when you hear that music play...

Εντάξει, είπαμε να τα πούμε το νέο έτος αλλά εγώ ξεχάστηκα θαρρείς..!
Καλή Χρονιά σε όλους λοιπόν, με Υγεία και όπως λέει και μια μαντινάδα:
Του νέου χρόνου ζήτησα όλοι οι καλοί μου φίλοι
να 'ναι με το χαμόγελο συνέχεια στα χείλη!
Και λέω να ξεκινήσουμε με ένα τραγούδι για να καλοπιάσουμε το νέο χρόνο!
Ένα κλασικό ροκ κομμάτι που βγήκε τη χρονιά που γεννήθηκα, το 1978 και μιλάει για μια μπάντα που κάνει αυτό που αγαπάει, παίζει τη μουσική που γουστάρει και συνεχίζει έτσι χωρίς να γίνει μεγάλη και τρανή ακολουθώντας τα χαζά πρότυπα της εποχής!
Αυτό εύχομαι για όλους μας φέτος: να κάνουμε ό,τι αγαπάμε σε πείσμα όλων και να το γουστάρουμε!