Λόγια του αέρα.

Φτάνει κι ο Φλεβάρης προς το τέλος του.
Είναι η εποχή που αναρωτιόμαστε αν τελείωσε ο χειμώνας και αναπολούμε παλιές άνοιξες με εκείνα τα αρώματα που σου μυρίζουν ακόμα και στο κέντρο της πόλης - είναι η ατμόσφαιρα που αλλάζει.
Και ξεσηκώνεσαι σιγά σιγά. Περιμένεις και τη φετινή άνοιξη, με κάποια προσδοκία, είναι η αλήθεια. Ασχέτως αν καίγεται το σύμπαν και η καρδιά σου σπαράζει από τον τόσο πόνο που θηριωδώς μας κατακλύζει και παρακαλάς για λιγότερο.
Εσύ εκεί, περιμένεις τις αμυγδαλιές να ανθίσουν πάλι, κι ας φουντώσουν οι αλλεργίες σου.
Αδημονείς να εισπνεύσεις εκείνο τον αέρα τον αναζωογονητικό, που σε ξυπνάει από τη χειμερία νάρκη, ανυπομονείς για τις πρώτες καταιγίδες που θα εκθρονίσουν την αργή, μακρόσυρτη, χειμωνιάτικη βροχή.
Διψάς για νέες περιπέτειες με τους φίλους σου ή και μοναχικές.
Περιμένεις τη μέρα που θα καταχωνιάσεις το παλτό και θα φορέσεις ζακέτα (κι ας κάνει ακόμα λίγη ψύχρα).
Θαρρείς πως θα φέρει δώρα η άνοιξη. Επειδή η ιδέα της και μόνο είναι όμορφη και ποιητική.
Άνοιξε λοιπόν την αγκαλιά σου αν θες δώρα. Μην περιμένεις με τα χέρια κλειστά και σφιγμένα σαν τα σαγόνια σου.
Μόνο έτσι θα εισπράξεις.

Παλιές φωτογραφίες...ένας κόσμος μαγικός.

Μου αρέσει πολύ να χαζεύω παλιές φωτογραφίες, από την ασπρόμαυρη εποχή.
Όταν ήμουν μικρή πίστευα ότι οι άνθρωποι παλιά ήταν στ' αλήθεια ασπρόμαυροι... όπως στις φωτογραφίες. Δε μπορούσα να τους φανταστώ με χρωματιστά ρούχα, σε έγχρωμο περιβάλλον.
Τώρα, όταν παρατηρώ τέτοιες φωτογραφίες μαγεύομαι.
Αναρωτιέμαι ποιοι να 'ναι αυτοί οι άνθρωποι, ποιες οι ιστορίες τους, που να ήταν εκείνη τη μέρα πριν βγουν φωτογραφία, τι να έκαναν μετά.. Χίλιες δυο αναπάντητες απορίες, σκέψεις και πιθανότητες που γεννιούνται με τη βοήθεια της φαντασίας...
Οι παλιές φωτογραφίες είναι ένας ανεκτίμητος θησαυρός που κρατάει ζωντανά κομμάτια της ιστορίας, από σοβαρά γεγονότα μέχρι την καθημερινή ζωή των ανθρώπων κάθε τόπου και εποχής.