Καλό Πάσχα

Γιαννης, Ριτσος, «Εαρινη Συμφωνια» (αποσπασμα)

Ακου τα σήμαντρα

των εξοχικών εκκλησιών.

Φτάνουν από πολύ μακριά

από πολύ βαθιά.

Απ’ τα χείλη των παιδιών

απ’ την άγνοια των χελιδονιών

απ’ τις άσπρες αυλές της Κυριακής

απ’ τ’ αγιοκλήματα και τους περιστεριώνες

των ταπεινών σπιτιών.

 

Ακου τα σήμαντρα

των εαρινών εκκλησιών.

Είναι οι εκκλησίες

που δε γνώρισαν τη σταύρωση

και την ανάσταση.

 

Γνώρισαν μόνο τις εικόνες

του Δωδεκαετούς

που ‘χε μια μάνα τρυφερή

που τον περίμενε τα βράδια στο κατώφλι

έναν πατέρα ειρηνικό που ευώδιαζε χωράφι

που ‘χε στα μάτια του το μήνυμα

της επερχόμενης Μαγδαληνής.

 

Χριστέ μου

τι θα ‘τανε η πορεία σου

δίχως τη σμύρνα και το νάρδο

στα σκονισμένα πόδια σου;».

Έχω ένα παπάκι..

Ένα τραγούδι που έγραψε ο Νικόλας Άσιμος, ένα νανούρισμα για να κοιμίζει την κόρη του στο υπόγειο της οδού Αραχώβης..
Δανείζομαι ένα στιγμιότυπο από τη βιογραφία του Ν. Άσιμου "Δίχως καβάτζα καμιά" που περιγράφει την ηχογράφηση του τραγουδιού:

"Ο Μπίκος (σ.σ. ο ενορχηστρωτής του δίσκου του Άσιμου) και η Αλεξίου έκαναν πρόβα - μία κιθάρα, μία φωνή. Ο ηχολήπτης Γιάννης Παπαϊωάννου, καθ' υπόδειξη του Μπενέτου, ηχογραφούσε διακριτικά. Στη μέση της πρόβας, σηκώθηκε ο Άσιμος, άνοιξε μόνος του την πόρτα του στούντιο και μπήκε μέσα. Πήρε ένα ζευγάρι ακουστικά, προσπάθησε να τα συνδέσει, αλλά δεν τα κατάφερε. Οπότε περιφερόταν πίσω από την Αλεξίου. (από συνέντευξη με τον Ηλία Μπενέτο 10 Απριλίου του 1998)   - Στα ακουστικά όμως της Αλεξίου ο ήχος από την κιθάρα του Μπίκου είχε μια μικρή διαφορά απ' ότι άκουγε ο Νικόλας. Κλάσματα δευτερολέπτου, αλλά χρόνος υπαρκτός. - Όταν λοιπόν έφτασε το δεύτερο μέρος του τραγουδιού, ακούγοντας την κιθάρα απ' έξω, άρχισε εκείνος να τραγουδάει όπως γούσταρε μαζί της. - Δεν πλησίασε καθόλου στο ίδιο μικρόφωνο. Φαντάσου την Αλεξίου να απέχει από το μικρόφωνο 20 - 30 εκατοστά, να μεσολαβεί το σώμα της και ακόμη πιο πίσω, ή στο πλάι της, τον Άσιμο. - Στο δεύτερο μέρος του τραγουδιού η φωνή του αλλού υπάρχει και αλλού δεν υπάρχει. Αυτό κρατήθηκε στο δίσκο. - Να μη σου πω ότι κάποια στιγμή ο Άσιμος ήτανε και ψιλοβουρκωμένος...Είχε ''κρυφτεί'' πίσω της. Τραγουδούσε για πάρτη του αυτό που άκουγε εκείνη τη στιγμή...Αυτό που τον φόρτιζε, αυτό που τον δονούσε... - Συγκινήθηκε και η Χαρούλα. Και φαίνεται, είναι λυγμική. Ούτε γύρισε πίσω της να δει που είναι ο Νικόλας, τι κάνει. Μπήκε κι εκείνη σε αυτό που συνέβαινε. - Γιατί συνέβαινε κάτι ακαριαίο και μαγικό...   Πράγματι, ενώ το Παπάκι διαρκεί 3 λεπτά και 13 δευτερόλεπτα, ο Άσιμος αρχίζει να τραγουδάει μόλις 1 λεπτό και 17 δευτερόλεπτα πριν από το τέλος. Μετά ο Θανάσης Μπίκος πρόσθεσε σε κάποια από αυτές τις ηχογραφημένες πρόβες μόνο μια δεύτερη κιθάρα. Το αποτέλεσμα ήταν ένα διαμάντι από κοφτερά συναισθήματα αγάπης και θανάτου, δουλεμένο με λέξεις απλές".