Η Θεσσαλονίκη κρύβει πολλούς αστικούς μύθους που υφάνθηκαν στο πέρασμα των χρόνων.
Ένας από τους πιο γοητευτικούς είναι η ιστορία για την οδό Μαύρης Πέτρας στην Άνω Πόλη.
Από μόνο του το όνομα σε προδιαθέτει, είναι σίγουρο. Μια εκδοχή για την ονομασία είναι ότι το 1917 που κάηκε η πόλη, άνοιξε ένας κρατήρας στο σημείο και αποκαλύφθηκε μια μαύρη πέτρα, φτιαγμένη από σίδερο, που πιθανόν ήρθε από το διάστημα.
Πρόκειται για ένα μικρό δρομάκι που συναντιέται με την οδό Ακροπόλεως και κάποτε ήταν αδιέξοδο.
Ο μύθος λοιπόν λέει ότι διαταραχή του μαγνητικού πεδίου στο σημείο καθιστά το δρομάκι αυτό πύλη χρονικής μετατόπισης. Πιο συγκεκριμένα, κάθε τρεις μέρες, τα μεσάνυχτα και για ένα τέταρτο της ώρας εμφανίζεται ένας χαμένος δρόμος που κανείς (;) δεν ξέρει που οδηγεί...
Η οδός Μαύρης Πέτρας βρίσκεται κοντά στο πιο παράξενο και μυστικιστικό μνημείο της Θεσσαλονίκης, τους θρυλικούς Κήπους του Πασά, κάτι που πιθανόν ενίσχυσε τη δημιουργία του μύθου της.
Οι Κήποι του Πασά είναι μια πράσινη έκταση, κάτι σαν πάρκο με ένα παράξενο σύμπλεγμα πέτρινων κατασκευών, άγνωστη στους περισσότερους κατοίκους και παραμελημένη από τo Δήμο.
Η μία όψη του νομίσματος λέει ότι πρόκειται για αρχιτεκτονικές δημιουργίες που κατασκευάστηκαν για να στολίσουν τον κήπο του νοσοκομείου (σήμερα Άγιος Δημήτριος).
Η άλλη πλευρά, που πολλοί υποστηρίζουν, λέει ότι πρόκειται για ένα μέρος με ιδιαίτερη ενέργεια, ένα κομβικό γεωμαγνητικό σημείο. Έχουν γίνει μάλιστα αναφορές για ύπαρξη χρονικών κενών και πρόκληση διαφορετικής ενέργειας στον επισκέπτη.
Λέγεται ότι το μέρος αυτό ήταν το ησυχαστήριο του Σειφουλάχ Πασά, εξού και η ονομασία.
Ο θρύλος λέει ότι όλες οι πέτρες με τις οποίες κατασκευάστηκαν είναι χτυπημένες από κεραυνό. Τα παράξενα σύμβολα καθώς και η ύπαρξη μιας αδιέξοδης στοάς ενισχύουν τις δοξασίες και βοηθούν στη διατήρηση του μεταφυσικού στοιχείου.
Πού σταματά η πραγματικότητα, που ξεκινά η φαντασία, τι είναι αληθινό και τι ψεύτικο, κανείς δεν ξέρει.
Πάντως, για μένα αυτές οι ιστορίες είναι ιδιαίτερα γοητευτικές....
Ένας από τους πιο γοητευτικούς είναι η ιστορία για την οδό Μαύρης Πέτρας στην Άνω Πόλη.
Από μόνο του το όνομα σε προδιαθέτει, είναι σίγουρο. Μια εκδοχή για την ονομασία είναι ότι το 1917 που κάηκε η πόλη, άνοιξε ένας κρατήρας στο σημείο και αποκαλύφθηκε μια μαύρη πέτρα, φτιαγμένη από σίδερο, που πιθανόν ήρθε από το διάστημα.
Πρόκειται για ένα μικρό δρομάκι που συναντιέται με την οδό Ακροπόλεως και κάποτε ήταν αδιέξοδο.
Ο μύθος λοιπόν λέει ότι διαταραχή του μαγνητικού πεδίου στο σημείο καθιστά το δρομάκι αυτό πύλη χρονικής μετατόπισης. Πιο συγκεκριμένα, κάθε τρεις μέρες, τα μεσάνυχτα και για ένα τέταρτο της ώρας εμφανίζεται ένας χαμένος δρόμος που κανείς (;) δεν ξέρει που οδηγεί...
Η οδός Μαύρης Πέτρας βρίσκεται κοντά στο πιο παράξενο και μυστικιστικό μνημείο της Θεσσαλονίκης, τους θρυλικούς Κήπους του Πασά, κάτι που πιθανόν ενίσχυσε τη δημιουργία του μύθου της.
Οι Κήποι του Πασά είναι μια πράσινη έκταση, κάτι σαν πάρκο με ένα παράξενο σύμπλεγμα πέτρινων κατασκευών, άγνωστη στους περισσότερους κατοίκους και παραμελημένη από τo Δήμο.
Η μία όψη του νομίσματος λέει ότι πρόκειται για αρχιτεκτονικές δημιουργίες που κατασκευάστηκαν για να στολίσουν τον κήπο του νοσοκομείου (σήμερα Άγιος Δημήτριος).
Η άλλη πλευρά, που πολλοί υποστηρίζουν, λέει ότι πρόκειται για ένα μέρος με ιδιαίτερη ενέργεια, ένα κομβικό γεωμαγνητικό σημείο. Έχουν γίνει μάλιστα αναφορές για ύπαρξη χρονικών κενών και πρόκληση διαφορετικής ενέργειας στον επισκέπτη.
Λέγεται ότι το μέρος αυτό ήταν το ησυχαστήριο του Σειφουλάχ Πασά, εξού και η ονομασία.
Ο θρύλος λέει ότι όλες οι πέτρες με τις οποίες κατασκευάστηκαν είναι χτυπημένες από κεραυνό. Τα παράξενα σύμβολα καθώς και η ύπαρξη μιας αδιέξοδης στοάς ενισχύουν τις δοξασίες και βοηθούν στη διατήρηση του μεταφυσικού στοιχείου.
Πού σταματά η πραγματικότητα, που ξεκινά η φαντασία, τι είναι αληθινό και τι ψεύτικο, κανείς δεν ξέρει.
Πάντως, για μένα αυτές οι ιστορίες είναι ιδιαίτερα γοητευτικές....
