Η Μεσόγειος, αυτή η γειτονιά του κόσμου, η γειτονιά μας, εδώ και καιρό είναι ένα καζάνι που βράζει.
Για άλλη μια φορά στη μακραίωνη ιστορία της γίνεται το επίκεντρο του ενδιαφέροντος, αφού οι χώρες που την περιβάλλουν βρίσκονται σε μια νέα φάση διαμόρφωσης της ιστορίας, όπως πολλές φορές συνέβη στο παρελθόν.
Απλωμένη ανάμεσα σε τρεις ηπείρους, είναι το λίκνο του ανθρώπινου πολιτισμού και πανάρχαιο ταξιδιωτικό πέρασμα.Η σημασία της στο πέρασμα των αιώνων ήταν και παραμένει τεράστια.
Ποια θέση θα πάρει το Άρωμα του Ονείρου μπροστά σ'αυτές τις κοσμοϊστορικές, κατά τη γνώμη μου, αλλαγές που έρχονται;
Η οργή για το πώς τα πράγματα έφτασαν μέχρι εδώ είναι δεδομένη, οι αιτίες συζητώνται ακόμα.Δε θα χρησιμοποιήσω αυτό το blog να εκφράσω αγανάκτηση και θυμό, αυτό το κάνω από άλλο βήμα όπου καθημερινά συζητάμε τις εξελίξεις.Εδώ σας έχω υποσχεθεί "χρυσαφένιες μέρες" και "νύχτες που δροσίζονται από την αύρα των φτερών της πεταλούδας"...
Άρα εδώ θα το δούμε λίγο διαφορετικά το θέμα.
Κάθε τέλος είναι και η ευκαιρία για μια καινούρια αρχή κι αν θα είναι για καλό από μας εξαρτάται και από το πώς θα σταθούμε μπροστά στα γεγονότα.
Ζώντας σ'αυτή τη γειτονιά της γης, έπρεπε να φανταστούμε ότι ίσως κάποια στιγμή βρεθεί και η δική μας γενιά αντιμέτωπη με τέτοιες καταστάσεις που ξεκινάνε από την απληστία των ανθρώπων (ευτυχώς όχι όλων) και τη δίψα για εξουσία, μιας και η Μεσόγειος θάλασσα, λόγω γεωγραφικής θέσης, πλούτου και ποικιλομορφίας ήταν ανέκαθεν στο προσκήνιο.
Είναι στο χέρι μας να αντιστρέψουμε τα πράγματα προς όφελός μας....Το πώς; Ας σκεφτεί λίγο ο καθένας μας τί είναι αυτό που μας λείπει αυτή την περίοδο..
Κι όσο θα σκεφτόμαστε ας ακούσουμε ένα τραγουδάκι για τη θάλασσά μας..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου