Μακριά πολύ μακριά να ταξιδεύουμε...

Ο Ν. Καββαδίας στην πρώτη ποιητική του συλλογή, στο Μαραμπού, που εκδόθηκε το 1933 όταν εκείνος ήταν μόλις 23 ετών, έχει αφιερώσει ένα ποίημα, το "Γράμμα στον ποιητή Καίσαρα Εμμανουήλ" .

Ποιος όμως ήταν ο ποιητής Καίσαρ Εμμανουήλ;

 Ο Καίσαρ Εμμανουήλ, γεννήθηκε στην Πάτρα το 1902. Μετά από την διαμονή του στον Πόρο και το Δραγάτσι, κατέληξε στον Πειραιά, όπου τελείωσε το Γυμνάσιο. 
Σπούδασε Φιλοσοφική και ήταν γλωσσομαθής, πράγμα που τον βοήθησε από νωρίς να ασκήσει το επάγγελμα του μεταφραστή. 
Από το 1952 και μετά ασχολείται αποκλειστικά με λογοτεχνικές μεταφράσεις. 
Μετέφρασε το ΚΟΡΑΚΙ (THE RAVEN) του ποιητή Έντγκαρ Άλαν Πόε, ένα έργο σκοτεινό και δύσκολο και μάλιστα η μετάφρασή του θεωρήθηκε ίσως και η πιο επιτυχημένη, ενώ είχαν επιχειρήσει και άλλοι ποιητές να την αποδώσουν όπως ο Κ. Ουράνης. 
Κάποια περίοδο της ζωής του, πιθανώς είχε πέσει σε κατάθλιψη αλλά δεν αυτοκτόνησε όπως μπορεί να υπονοηθεί από το ποίημα του Καββαδία. 

Ο Καίσαρ Εμμανουήλ ανήκει στην γενιά των ποιητών του Μεσοπολέμου και η ποιητική του συλλογή "Ο παράφωνος αυλός" άρεσε πολύ και στον Ελύτη. 

Στο ποίημα του Καββαδία που είναι αφιερωμένο σε εκείνον, υπάρχει ο στίχος: " Ξέρω εγώ κάτι που μπορούσε Καίσαρ να σας σώσει..." και πιθανότατα αναφέρεται σε λόγια του Εμμανουήλ που έλεγε: "Φοβάμαι πως τίποτα μα τίποτα πια δεν μας σώζει..". 

Το ποίημα αυτό του Καββαδία μελοποιήθηκε κι έτσι ο άγνωστος μέχρι τότε Καίσαρ Εμμανουήλ, πέρασε οριστικά στην αθανασία...

Πόλεμος!

Δεν υπάρχει σημαία αρκετά μεγάλη για καλύψει τη ντροπή να σκοτώνεις αθώους ανθρώπους.

Howard Zinn, 1922-2010, Αμερικανός ιστορικός

Σήμερα ξύπνησα από έναν εφιάλτη που κράτησε πολύ λίγο αλλά ήταν ικανός να με τρομοκρατήσει τόσο πολύ..

Ήμασταν λέει όλη η οικογένεια μαζεμένη στο σπίτι και μόλις είχε νυχτώσει. Αισθανόμασταν φοβισμένοι επειδή είχαμε ενδείξεις ότι πιθανόν να ξεκινήσει άμεσα πόλεμος. Κανείς δε μιλούσε παρά μόνο ο Φόβος.

Μέχρι να καταφέρω να σκεφτώ και να καταλήξω αν οι υποψίες μας ήταν δικαιολογημένες ακούμε έναν έντονο θόρυβο και στρίβοντας τα κεφάλια προς τα έξω αντικρίζουμε μόνο φώτα αεροπλάνων μέσα στο απόλυτο σκοτάδι, στο ύψος του σπιτιού να πλησιάζουν με ταχύτητα.

Πόλεμος! σκέφτηκα και φοβήθηκα όσο ποτέ, ξυπνώντας αμέσως.

Τώρα, έχει έρθει το απόγευμα και αυτή η αίσθηση δε λέει να φύγει.

Κι ήταν απλά ένας εφιάλτης.. Για φαντάσου. 

Αντίο Κύριε Αστεράνθρωπε..

Ποτέ δεν υπήρξα φανατική του David Bowie. 
Αγάπησα πολλά τραγούδια του, ερωτεύτηκα την ταινία "The Linguini Incident" και μου άρεσε που ήταν ένας ελεύθερος άνθρωπος. 
Όμως, πως γίνεται οι περισσότερες κασέτες "διάφορα" της εφηβείας που γράφαμε ο ένας φίλος στον άλλο να έχουν σχεδόν πάντα ένα κομμάτι του τουλάχιστον;; 
Έχω περάσει από διάφορα στάδια όσον αφορά τη μουσική..
Πώς γίνεται όμως πάντα, ήσυχα, χωρίς να το συνειδητοποιήσω, να κάνει ένα κλικ μέσα μου κατά καιρούς; 
Space Oddity, Ziggy Stardust, The man who sold the world, Heroes, Let's Dance, και και και...Σταθερά, ασχέτως αν τα υπόλοιπα ακούσματα ήταν Bauhaus, Τσιτσάνης, Goran Bregovic ή Led Zeppelin;
Σήμερα κατάλαβα το λόγο βλέποντας το τελευταίο του βίντεο, "Lazarus".
Το παρακολούθησα με δυσκολία και δε νομίζω ότι θέλω ή αντέχω να το ξαναδώ..
Αλλά μου έδωσε την εξήγηση που όφειλε ο κύριος Bowie για τα παραπάνω. Ότι εδώ δε μιλάμε για έναν μουσικό, τραγουδιστή, ηθοποιό ή ό,τι άλλο..
Εδώ μιλάμε για μια πραγματική, αυθεντική ιδιοφυία της ζωής που ακόμα και το θάνατό του τον έκανε τέχνη..

Τα φωτοκόλυβα

Τη νύχτα , της παραμονής των Φώτων , οι ουρανοί ανοίγουν και  τα ζωντανά μιλούν με ανθρώπινη λαλιά.

Έρχεται ο Θεός και τα ρωτά πως περνούν με τ΄ αφεντικά και αυτά δεν πρέπει να έχουν παράπονα!!  Γι΄αυτό το λόγο, οι νοικοκυραίοι  τη μέρα αυτή πρέπει να προσέξουν ιδιαίτερα  τη διατροφή των ζώων. Το φαγητό που προσφέρουν στα «ζωντανά» είναι το ίδιο που τρώει η οικογένεια.

 Φασόλια, κουκιά, ρεβίθια, στάρι , φακές ,και ότι άλλο σπόρο έχουν ,τους βράζουν μαζί,  χωρίς λάδι ,λόγω και της νηστείας και είναι το φαγητό της ημέρας για την οικογένεια και τα ζώα.

 Τα ζώα του σπιτιού και   τα πουλιά του ουρανού. Το φαγητό αυτό το λένε Φωτοκόλυβα ή φωτοπάπουδα ή ψαροκόλυβα ή παλικάρια .

Τα ζώα λοιπόν πρέπει να καλοπεράσουν, να είναι χορτασμένα που όταν ανοίξουν οι ουρανοί και τα ρωτήσει ο Θεός πως περνούν, να θυμηθούν να πουν πως καλοπερνούν με τ΄ αφεντικά τους.

Εκτός λοιπόν από τα ζώα του σπιτιού, βόδια, κατσίκες,πρόβατα κτλ τάιζαν και τα πουλιά τ΄ ουρανού ,να τα καλοπιάσουν να μη φάνε τη σπορά που ακόμα ήταν στο χωράφι εκτεθειμένη και  δεν είχε βλαστήσει.

Έριχναν τα φωτοκόλυβα στα δώματα, στο αλώνι , στο δρόμο , να φάνε τα πουλιά να χορτάσουν  και να μη φάνε τα σπαρτά λέγοντας:

« Ε πουλιά αγκριγιόπουλα

φάτε Φωτοκόλυβα

να πάτε στα ψηλά βουνά

που ναι βόλοι και τριβόλοι

και τσ΄  αγκαραθιάς η σκόνη

και του δούλου του Θεού

τα σπαρτά να μην πειράξετε»

Τα φωτοκόλυβα που περίσσευαν συνόδευαν ως σαλάτα με λάδι την επόμενη μέρα, των Φώτων, το εορταστικό τραπέζι  που οπωσδήποτε  περιελάμβανε κρέας. ( κυρίως χοίρο των Χριστουγέννων )

Πηγή>http://iscreta.gr/