Αντίο Κύριε Αστεράνθρωπε..

Ποτέ δεν υπήρξα φανατική του David Bowie. 
Αγάπησα πολλά τραγούδια του, ερωτεύτηκα την ταινία "The Linguini Incident" και μου άρεσε που ήταν ένας ελεύθερος άνθρωπος. 
Όμως, πως γίνεται οι περισσότερες κασέτες "διάφορα" της εφηβείας που γράφαμε ο ένας φίλος στον άλλο να έχουν σχεδόν πάντα ένα κομμάτι του τουλάχιστον;; 
Έχω περάσει από διάφορα στάδια όσον αφορά τη μουσική..
Πώς γίνεται όμως πάντα, ήσυχα, χωρίς να το συνειδητοποιήσω, να κάνει ένα κλικ μέσα μου κατά καιρούς; 
Space Oddity, Ziggy Stardust, The man who sold the world, Heroes, Let's Dance, και και και...Σταθερά, ασχέτως αν τα υπόλοιπα ακούσματα ήταν Bauhaus, Τσιτσάνης, Goran Bregovic ή Led Zeppelin;
Σήμερα κατάλαβα το λόγο βλέποντας το τελευταίο του βίντεο, "Lazarus".
Το παρακολούθησα με δυσκολία και δε νομίζω ότι θέλω ή αντέχω να το ξαναδώ..
Αλλά μου έδωσε την εξήγηση που όφειλε ο κύριος Bowie για τα παραπάνω. Ότι εδώ δε μιλάμε για έναν μουσικό, τραγουδιστή, ηθοποιό ή ό,τι άλλο..
Εδώ μιλάμε για μια πραγματική, αυθεντική ιδιοφυία της ζωής που ακόμα και το θάνατό του τον έκανε τέχνη..