Όταν ο Χέντριξ συνάντησε το Χιώτη

Ελάχιστοι είναι εκείνοι που γνωρίζουν τη μοναδική συνάντηση του Mανώλη Χιώτη με τον Τζίμι Χέντριξ στο Σικάγο. Εκεί ο παγκόσμιας φήμης κιθαρίστας είδε τον Έλληνα συνθέτη να παίζει με εντυπωσιακή ταχύτητα την κιθάρα. Ο ήχος του ήταν καθαρός και αυθεντικός. Η Μαίρη Λίντα θυμόταν ότι μιλούσαν αρκετά για τη μουσική και τα μυστικά της.... 
Ο Χέντριξ είχε εντυπωσιαστεί από τη δεξιοτεχνία του Χιώτη και μαγεύτηκε από τον ήχο της κιθάρας, αλλά κυρίως του μπουζουκιού του. Αργότερα δήλωσε στα τοπικά μέσα ότι ο Χιώτης είναι ο καλύτερος κιθαρίστας στον κόσμο. Όντως ο Χιώτης εντυπωσίαζε τους ειδικούς, καθώς ήταν ένα σπάνιο μουσικό φαινόμενο.... 
Επαιξε μπουζούκι ακόμη και στον Λευκό Οίκο στα γενέθλια του Λίντον Τζόνσον. Ομως η καθιέρωσή του στη διεθνή κοινή γνώμη ήρθε μέσω του Τζίμι Χέντριξ. Οταν ο Χιώτης έκανε περιοδεία στην Αμερική ο Χέντριξ άκουσε το «Την έδιωξα κι όμως την αγαπώ» και εντυπωσιάστηκε. Οι δυο τους, έπαιζα σε διπλανά μαγαζιά στο Σικάγο το 1965 και ο Χέντριξ επεδίωξε να τον ακούσει, λέγοντας μετά το θρυλικό «Ο Χιώτης παίζει κιθάρα καλύτερα από εμένα».
πηγή: Σαν σήμερα

Η οδός Μαύρης Πέτρας και οι Κήποι του Πασά

Η Θεσσαλονίκη κρύβει πολλούς αστικούς μύθους που υφάνθηκαν στο πέρασμα των χρόνων.
Ένας από τους πιο γοητευτικούς είναι η ιστορία για την οδό Μαύρης Πέτρας στην Άνω Πόλη.
Από μόνο του το όνομα σε προδιαθέτει, είναι σίγουρο. Μια εκδοχή για την ονομασία είναι ότι το 1917 που κάηκε η πόλη, άνοιξε ένας κρατήρας στο σημείο και αποκαλύφθηκε μια μαύρη πέτρα, φτιαγμένη από σίδερο, που πιθανόν ήρθε από το διάστημα.
Πρόκειται για ένα μικρό δρομάκι που συναντιέται με την οδό Ακροπόλεως και κάποτε ήταν αδιέξοδο.
Ο μύθος λοιπόν λέει ότι  διαταραχή του μαγνητικού πεδίου στο σημείο καθιστά το δρομάκι αυτό πύλη χρονικής μετατόπισης. Πιο συγκεκριμένα, κάθε τρεις μέρες, τα μεσάνυχτα και για ένα τέταρτο της ώρας εμφανίζεται ένας χαμένος δρόμος που κανείς (;) δεν ξέρει που οδηγεί...
Η οδός Μαύρης Πέτρας βρίσκεται κοντά στο πιο παράξενο και μυστικιστικό μνημείο της Θεσσαλονίκης, τους θρυλικούς Κήπους του Πασά, κάτι που πιθανόν ενίσχυσε τη δημιουργία του μύθου της.
Οι Κήποι του Πασά είναι μια πράσινη έκταση, κάτι σαν πάρκο με ένα παράξενο σύμπλεγμα πέτρινων κατασκευών, άγνωστη στους περισσότερους κατοίκους και παραμελημένη από τo Δήμο.
Η μία όψη του νομίσματος λέει ότι πρόκειται για αρχιτεκτονικές δημιουργίες που κατασκευάστηκαν για να στολίσουν τον κήπο του νοσοκομείου (σήμερα Άγιος Δημήτριος).
Η άλλη πλευρά, που πολλοί υποστηρίζουν, λέει ότι πρόκειται για ένα μέρος με ιδιαίτερη ενέργεια, ένα κομβικό γεωμαγνητικό σημείο. Έχουν γίνει μάλιστα αναφορές για ύπαρξη χρονικών κενών και πρόκληση διαφορετικής ενέργειας στον επισκέπτη.
Λέγεται ότι το μέρος αυτό ήταν το ησυχαστήριο του Σειφουλάχ Πασά, εξού και η ονομασία.
Ο θρύλος λέει ότι όλες οι πέτρες με τις οποίες κατασκευάστηκαν είναι χτυπημένες από κεραυνό. Τα παράξενα σύμβολα καθώς και η ύπαρξη μιας αδιέξοδης στοάς ενισχύουν τις δοξασίες και βοηθούν στη διατήρηση του μεταφυσικού στοιχείου.
Πού σταματά η πραγματικότητα, που ξεκινά η φαντασία, τι είναι αληθινό και τι ψεύτικο, κανείς δεν ξέρει.
Πάντως, για μένα αυτές οι ιστορίες είναι ιδιαίτερα γοητευτικές....

Ο μπαρμπα-Γιάννης ο κανατάς ή αλλιώς μια μυστηριώδης ιστορία της παλιάς Αθήνας

Ποιος ήταν ο μπαρμπα-Γιάννης ο κανατάς, για τον οποίο γράφτηκε και το ομώνυμο γνωστό τραγούδι;
Πολλοί το ακούσαμε, πολλοί είδαμε την ταινία με το Βασίλη Αυλωνίτη αλλά λίγοι γνωρίζουμε την ιστορία του πραγματικού μπαρμπα-Γιάννη.
Ο μπαρμπα-Γιάννης ο κανατάς, λοιπόν, ήταν ένας κάπως ιδιόρρυθμος τύπος που έζησε στην Αθήνα κάπου στα 1860 έως το 1880 περίπου, οπότε και χάθηκαν τα ίχνη του.
Ήταν πλανόδιος πωλητής κανατιών και ζούσε στην περιοχή της Πλάκας. Κάθε μέρα γυρνούσε στους αθηναϊκούς δρόμους με το γάιδαρό του και πουλούσε την πραμάτεια του.
Τι είναι αυτό όμως που τον έκανε διάσημο; Ενώ, που λέτε, τις καθημερινές γυρνούσε με τα φτωχικά του ρούχα και ένα αχυρένιο καπέλο, τις Κυριακές έκανε τον περίπατό του δίπλα στην αριστοκρατική Αθήνα ντυμένος με την τελευταία λέξη της μόδας! Μετά τη λειτουργία πήγαινε στα καφενεία της ανώτερης τάξης κι αργότερα παρακολουθούσε τη μουσική της φρουράς στην πλατεία Συντάγματος.
Η κυριακάτικη μεταμόρφωσή του, πρωτάκουστο γεγονός για την εποχή, τράβηξε την προσοχή των Αθηναίων με αποτέλεσμα να γίνει θέαμα για το οποίο ακόμα και οι εφημερίδες της εποχής, κυρίως οι σατιρικές, ενδιαφέρθηκαν, σημειώνοντας τις κινήσεις του και κάνοντάς τον γνωστό στο πανελλήνιο.
Κάποτε όμως, το 1878, μετά τη λήξη του Ρωσοτουρκικού πολέμου, όταν απελευθερώθηκε η Βουλγαρία, ο μπαρμπα-Γιάννης εξαφανίστηκε, σοκάροντας τους Αθηναίους. Διαδόθηκαν τότε διάφορες φήμες με κυρίαρχη ότι καταγόταν από τη Βουλγαρία όπου επέστρεψε και ότι στην Αθήνα έμενε με ψευδώνυμο για να αποφύγει την καταδίωξη των Τούρκων. Έγιναν μέχρι και αναφορές ότι ήταν Βούλγαρος πράκτορας. Άλλοι είπαν πως καταγόταν από την Κύθνο. Μια τρίτη εκδοχή λέει ότι καταγόταν από το Πάζαρτζικ της ανατολικής Ρωμυλίας, όπου επέστρεψε και έγινε γραφιάς, γράφοντας στίχους στα βουλγάρικα και τα ελληνικά. Με τη συνθήκη του Βερολίνου το Πάζαρτζικ έγινε αυτόνομη επαρχία υπό την επικυριαρχία του Σουλτάνου. Λέγεται, λοιπόν, ότι αυτός ήταν που την άνοιξη του 1884, δημοσίευσε σάτιρες κατά των αρχών καλώντας τους Βούλγαρους να κατακτήσουν την Πόλη πριν τους Έλληνες. Οργάνωσε πολυάριθμο συλλαλητήριο κατά των αρχών όπου διάβασε το ποίημα που έγραψε εναντίον τους. Το κοινό ενθουσιάστηκε και χρειάστηκε η παρέμβαση των στρατιωτικών αρχών. Ο μπαρμπα-Γιάννης κατέφυγε στο χωριό του και τελικά συνελήφθη από τις αρχές ως εχθρός του κράτους.
 Ποιος ξέρει την αλήθεια όμως...
Το σίγουρο είναι ότι κανείς δεν τον ξαναείδε ποτέ και ο μύθος του μένει, ακόμα και σήμερα, ζωντανός.

Μπαρμπα-Γιάννη με τις στάμνες

και με τα σταμνάκια σου

να χαρείς τα μάτια σου.

Κι αν φορείς ψηλό καπέλο

και παπούτσια λάστιχο

μπαρμπα-Γιάννη κανατά.

Πρόσεξε μη σε γελάσει

καμία όμορφη κυρά

μπαρμπα-Γιάννη κανατά.

Και σου πάρει το γαϊδούρι

και σ’ αφήσει την ουρά

μπαρμπα-Γιάννη κανατά.

Μπαρμπα-Γιάννη σε λατρεύω

θα σε αγαπώ πιστά

μπαρμπα-Γιάννη κανατά.

Στην Κωνσταντινούπολη με τον Ορχάν Παμούκ

Ο ΤΟΠΟΣ:
Όσα κι αν έχουν ειπωθεί, όσα κι αν έχουν γραφτεί, ποτέ δε θα είναι αρκετά να περιγράψουν την πιο μαγική πόλη του κόσμου! Μια μικρή, ελάχιστη γεύση θα πάρουμε σήμερα από το άρωμα , τα χρώματα, την αίσθηση που μοναδικά προσφέρει η Κωνσταντινούπολη..
Μυστηριώδης, σαγηνευτική, φασαριόζικη και πλανεύτρα, ο ιδανικός τόπος για να χαθείς. Όσες φορές κι αν πάει κανείς πάντα θα ανακαλύπτει κάτι καινούριο. Κάθε σοκάκι κρύβει κι άλλον θησαυρό, κάθε κτίριο έχει μια ιστορία να σου πει κι η θάλασσα που κυριαρχεί στο τοπίο συνοδεύει σιγομουρμουρίζοντας αλλοτινές ιστορίες..
Κάθε φορά που πηγαίνω μπλέκομαι σε νέες περιπέτειες, μαθαίνω καινούριες γωνιές σε μια πόλη-μουσείο αλλά συνάμα τόσο ζωντανή.
Από τα θρυλικά παζάρια μέχρι τις βίλες του Βοσπόρου κι από τα πλακόστρωτα στενά μέχρι τα μικρά καφενεδάκια που σερβίρουν τσάι και βαρύ καφέ, το κρώξιμο των γλάρων σκεπάζει μόνιμα τη βουή και ανακατεύεται με τη φωνή του μουεζίνη που αναγγέλει την ώρα της προσευχής..
Πάντα θα θέλω να επιστρέφω..

Σεργιανίζοντας στα παζάρια της ανατολής..

Λουκούμια, χρωματιστά και γευστικά!

Στη μία πλευρά της γέφυρας του Γαλατά, βόλτα, τσιμπολόγημα και κουτσομπολιό!

Εργαζόμενος με φόντο την επιβλητική Αγία Σοφία.

Πασουμάκια χρωματιστά στο παζάρι Arasta.

Στην Istiklal με το κόκκινο τραμ.

Η θέα από τον Πύργο του Γαλατά.

ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ: Αμέτρητα βιβλία έχει εμπνεύσει η Κωνσταντινούπολη. Θα επιλέξω όμως ένα βιβλίο του ντόπιου Ορχάν Παμούκ, το Μουσείο της Αθωότητας, βάσει του οποίου δημιουργήθηκε και το ομώνυμο μουσείο στην πόλη. Πρόκειται για μια ιδιαίτερα συγκινητική ερωτική ιστορία:

"Εγώ δεν συνειδητοποιούσα την ευτυχία μου, όχι για να την προστατέψω, αλλά εξαιτίας μιας δυστυχίας που ερχόταν από κάπου βαθιά κι απλωνόταν μέχρι βαθιά μέσα μου επειδή φοβόμουν μήπως χάσω τη Φισούν. Μήπως αυτός ήταν ο λόγος που ήμουν ολοένα πιο σιωπηλός, που γινόμουν ολοένα και πιο ευαίσθητος;"

Στο Ρέθυμνο με την κυρία Ντορεμί

Ο ΤΟΠΟΣ:
Η αγαπημένη μου πόλη της Κρήτης.
Στη σκιά της μεγαλύτερης πόλης του νησιού, του Ηρακλείου αλλά και των πανέμορφων Χανίων που λατρεύουν όλοι, το Ρέθυμνο προβάλλει ακομπλεξάριστο και αυθεντικό.
Μια ζωηρή πανεπιστημιούπολη με όμορφες πλατείες και γραφικές γειτονιές.
Το ενετικό φρούριο, η Φορτέτζα, που χρονολογείται από το 1573, δεσπόζει πάνω στο λόφο του Παλαιοκάστρου.
Ο καλοκαιρινός επισκέπτης μπορεί ακόμα και να κολυμπήσει χωρίς να ταλαιπωρηθεί καθώς στο κέντρο της πόλης υπάρχει μεγάλη παραλία.
Το Ρέθυμνο έχει ένα πανέμορφο λιμανάκι για βόλτα και φυσικά ο καλύτερος περίπατος είναι στα σοκάκια της παλιά πόλης για ένα πραγματικό ταξίδι στο χρόνο.. Ο μεσαιωνικός χαρακτήρας του τόπου είναι έντονος και το ανακάτεμα της ανατολίτικης επιρροής με την ενετική αρχιτεκτονική μαγεύουν.

Μια βόλτα στα γραφικά σοκάκια...

Ένα από τα ωραία καφέ για ξεκούραση...

Φαγητό με θέα το απέραντο γαλάζιο...

Άποψη της πόλης.

Και πειρατικό καράβι στο λιμάνι..

Μόλις πέσει η νύχτα..

ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ:

Για ένα ταξίδι στο Ρέθυμνο θα προτείνω ένα βιβλίο αγαπημένο, που έχει άμεση σχέση με τον τόπο αυτό, αφού διαδραματίζεται εκεί σε μια παλαιότερη εποχή. Η ξακουστή Κυρία Ντορεμί, η γλυκιά δασκάλα μουσικής της Λιλίκας Νάκου θα μας συντροφεύσει με ένα απόσπασμα:

"Ο μικρός κήπος της κυρίας Μαρίκας λοιπόν ευωδίαζε στο ηλιοβασίλεμα σα να 'χε όλα τ' αρώματα του κόσμου. Τέτοια είναι η γη της Κρήτης. Μοσχοβολάει. Και τι ομορφιά τριγύρω μου! Τα βουνά πέρα φαίνονται γαλάζια με ανάλαφρες γραμμές κι όλο το τοπίο έπαιρνε εξαίσιες αποχρώσεις. Ακόμα και κάτι χυμένα νερά στο περβόλι μοιάζανε σα χρυσάφι λιωμένο. Ένα χλιαρό αεράκι θροούσε ανάμεσα στα φύλλα από τις μπανανιές, σα να ξετύλιγες μετάξι".

Στην Προύσα με τις Χίλιες και Μία Νύχτες

Ο ΤΟΠΟΣ:

Η πρώτη πρωτεύουσα της οθωμανικής αυτοκρατορίας, με μεγάλη ιστορία, είναι η τέταρτη μεγαλύτερη πόλη της Τουρκίας και απέχει 2 περίπου ώρες από την Κωνσταντινούπολη.

Η πόλη καταγωγής του Μανώλη Ανδρόνικου και του Κάρολου Κουν (και λίγο του παππού μου του Δημήτρη που ήταν από τα διπλανά Μουδανιά), βρίσκεται στη θέση της αρχαίας Κίου και πήρε το όνομά της από τον Προύσιο Α της Βιθυνίας ο οποίος την πήρε, λέει, ως δώρο από τον Φίλιππο Ε της Μακεδονίας.

Αμέσως αισθάνθηκα την έντονη διαφορά από την Κωνσταντινούπολη, η Προύσα μου φάνηκε πολύ πιο συντηρητική πόλη. Οι άνθρωποι ήταν σαν από πιο παλιά εποχή, κάπως πιο παραδοσιακοί θα έλεγα.

Η Προύσα είναι και η τουρκική πατρίδα του Καραγκιόζη, του "μαυρομάτη" όπως μεταφράζεται  και υπάρχει και το αντίστοιχο μουσείο απέναντι από το μνημείο που θεωρείται ο τάφος του.

Με τα παζάρια της, τις πλατείες και τα ωραία κτίρια, είναι μια πόλη που αξίζει να επισκεφθεί κανείς για να πάρει μια διαφορετική γεύση της διπλανής χώρας, πιο ήσυχη από τα πιο τουριστικά μέρη.

     Μια από τις πολλές πλατειούλες όπου μπορεί να καθίσει κανείς να πιει το καφεδάκι του ή να φάει.

            Στην Προύσα είδα τα περισσότερα χρυσά κοσμήματα που έχω δει ποτέ!!

        Ανάμεσα σε νυφικά και κοστούμια, οι ειδικές στολές για την τελετή της περιτομής.

 Λεπτομέρεια από το μνημείο του Καραγκιόζη.

    Τα σιμίτια σε περίοπτη θέση!

Μια πανέμορφη πλατεία με συντριβάνι, ιδανική για βόλτα.

ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ: 

Για ένα ταξίδι στην Προύσα θα πρότεινα ένα βιβλίο μυστηριώδες και παραμυθένιο, όπως την ιστορία της Σεχραζάτ και τις "Χίλιες και μία Νύχτες" ή αλλιώς τα παραμύθια της Χαλιμάς, όπως είναι επίσης γνωστό. Με ένα απόσπασμα από τον πρώτο τόμο, θα σας ευχηθώ καλό ταξίδι:

"Ρώτησε τότε ο βασιλιάς: 

- Θα μείνεις σ΄αυτήν την πολιτεία ή θα έρθεις μαζί μου στην πρωτεύουσά μου; 

Είπε ο νέος:

- Ω πολυχρονεμένε βασιλιά, ξέρεις πόσος δρόμος είναι από δω ως το βασίλειό σου;

- Δυόμιση μέρες, απάντησε εκείνος κι είπε ο άλλος:

- Αν κοιμάσαι βασιλιά ξύπνα! Από δω ως την πολιτεία σου είναι δρόμος δώδεκα μηνών, κι αν ήρθες εσύ σε δυόμιση μονάχα μέρες, είναι γιατί η πολιτεία ήταν μαγεμένη".

Στο Χονγκ Κονγκ με τις αναμνήσεις μιας γκέϊσας

Ο ΤΟΠΟΣ:
Το Χονγκ Κονγκ, ως πρώην βρετανική αποικία, είναι το πιο "δυτικό" κομμάτι της Κίνας, το οποίο έχει μερικό βαθμό αυτονομίας από την υπόλοιπη χώρα.
 Όταν, λοιπόν, έφτασα εκεί μετά από πολλές μέρες στην υπόλοιπη Κίνα, δε γινόταν να μη χαρώ που μπορούσα να επικοινωνήσω εύκολα στα αγγλικά και να μην αισθάνομαι διαρκώς ότι στην επόμενη στροφή θα χαθώ για πάντα και δε θα μπορέσει κανένας να με βρει. Βέβαια, η υπόλοιπη χώρα μου πρόσφερε πολλές ιδιαίτερες και αξέχαστες εμπειρίες, όμως αυτά θα τα πούμε άλλη φορά.
Χονγκ Κονγκ σημαίνει "το λιμάνι των αρωμάτων", μια μοντέρνα μητρόπολη της Άπω Ανατολής, πολύβουη και χρωματιστή, σύγχρονη και μυστηριώδης. Εκεί που περιδιαβαίνεις γειτονιές με ουρανοξύστες και προσπερνάς βιαστικούς επιχειρηματίες, βρίσκεσαι ξάφνου μέσα σε παζάρια με κάθε λογής πραμάτειες.
Οι άνθρωποι είναι φιλικοί και πρόθυμοι να σε βοηθήσουν, ίσως λίγο περισσότερο απ' ότι στην ενδοχώρα (παίζει βέβαια ρόλο η ιστορία εδώ) και παρόλο που βρίσκεσαι στα βάθη της ανατολής, είναι αρκετά εύκολο να κυκλοφορήσεις με άνεση.
Το υποθαλάσσιο μετρό που ενώνει τις περιοχές μου έκανε μεγάλη εντύπωση όπως και η αίσθηση του κρύου που δυναμώνει όταν περνάει κάτω από τη θάλασσα.
Το πιο τουριστικό ίσως σημείο του Χονγκ Κονγκ είναι ένας λόφος ύψους 396 μέτρων όπου ανεβήκαμε με το παραδοσιακό τραμ που αγκομαχά σκαρφαλώνοντας.

Τα έντονα φώτα σε συνδυασμό με την απίστευτη υγρασία συνθέτουν μια ατμόσφαιρα γοητευτική.

                                        
Σε μια άκρη του νυχτερινού παζαριού, σ΄ ένα στενάκι, μπορείς να μάθεις τη μοίρα σου.

    Στους βουδιστικούς ναούς κάθε οικογένεια προσφέρει φρούτα για υγεία και τύχη.

                            Χρώματα νυχτερινά με έντονο το στοιχείο του νερού.

               Ένας από τους εκατοντάδες κολπίσκους που συνθέτουν το Χονγκ Κονγκ.

Τα εντυπωσιακά πυροτεχνήματα στη μία από τις τρεις Ντίσνεϋλαντ του κόσμου που βρίσκεται εκεί.


ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ:
Οι "Αναμνήσεις μιας Γκέισας" είναι ένα θαυμάσιο βιβλίο, οπού συγκρούεται ο "παλιός κόσμος" με τον "καινούριο". Είναι κατάλληλο, λοιπόν, να διαβαστεί με φόντο αυτή τη γωνιά του κόσμου, όπου το παλιό με το νέο αναμιγνύονται, συμβιώνουν και μάχονται μεταξύ τους.
Σας αφήνω μ' ένα απόσπασμα:
"Θυμάμαι που παρακολουθούσα τη σταγόνα να κυλά στο χέρι μου κι από κει στο μαύρο μετάξι του κιμονό, μέχρι που σταμάτησε ανάμεσα στα δόντια του δράκου. Είμαι βέβαιη ότι οι περισσότερες γκέισες θα θεωρούσαν το χύσιμο του σακέ κακό οιωνό· για μένα, όμως, εκείνη η σταγονίτσα που είχε κυλήσει από πάνω μου σαν δάκρυ μου φάνηκε ότι διηγιόταν την ιστορία της ζωής μου".